toen digitaal nog taal was
Ik ben verknocht aan mijn iPhone. Er zitten zoveel apps op die voor mij de wereld om mij heen kleur geven. Letterlijk soms, als ik de kleurendetector op een shirtje richt om zeker te weten dat ik het goede uit mijn kast haal. Of als mijn GPS me vertelt dat ik bij de volgende straat rechts moet. Wanneer ik lees dat mijn trein vertraagd is of de sinaasappels in de bonus zijn deze week. Als het digitaal is, kan ik het lezen. Wanneer ik een poging doe mijn kinderen van hun schermpjes los te rukken, wordt alles wat ik zeg natuurlijk direct tegen me gebruikt. Het is een voorrecht om als blinde in deze tijd te leven. Mogelijkheden te over. Mijn leven ziet er net zo uit als van mijn ziende leeftijdsgenoten. Een leuke baan, goede opleiding, een warm thuis en overvol gezinsleven. Toch lijkt het wel of alles steeds sneller, visuëler en ontoegankelijker wordt. Alsof de digitale revolutie die mij zoveel heeft gebracht, zijn grenzen nadert. In de whatsapp een screenshot van het wedstrijd schema v