Braille-blog

De serveerster zet onze drankjes en een mandje brood op tafel. Het is minstens anderhalf jaar geleden dat wij samen uiteten zijn geweest. Onze pubers zijn uit logeren, wij beiden helemaal gevaccineerd en dus durven we het weer aan. Het is een doordeweekse avond, het regent pijpenstelen toch is het restaurant behoorlijk druk. “Wat zijn jullie mooi samen.” Zegt de serveerster. Blijkbaar kijken we nogal verrast, want snel voegt ze eraan toe “Mag ik vragen of jullie man en vrouw zijn?” Wij antwoorden bevestigend en vertellen haar dat dit maar ons halve gezin is. “Oh echt, hebben jullie kinderen, wat goed.” Meteen flitsen er allerlei gedachten door mijn hoofd: Die serveerster zal wel denken, wat fijn dat die ziende man met die blinde vrouw getrouwd is. Wat goed van hem. Tjonge hebben ze nog kinderen ook, hoe zouden ze dat doen?” Maar de serveerster stelt verder geen vragen en neemt onze bestelling op. Als ze weg is, grinnikt mijn man “Wat zijn jullie mooi, nou dat valt wel mee hoor we komen

Vrolijk bliept mijn OV-chipkaart als ik hem langs de incheckautomaat van de stadsbus haal. Gelukkig hij doet het nog, denk ik. Voor het eerst sinds 15 maanden stap ik in de bus. Ik vraag de chauffeur waar ik het beste kan gaan zitten. Normaal zoek ik een plek door met mijn handen te voelen of er iemand zit, maar nu met al dat afstand houden, heb ik daar geen zin in. Bovendien is de plek direct achter de chauffeur, waar ik vaak ga zitten niet toegestaan. Het voelt onwennig en vertrouwd tegelijk. De bus, de route, de haltes die worden omgeroepen, er is niks veranderd. Het mondkapje kriebelt en ik ben blij dat het maar een kort ritje is. Ik ben op weg naar drumles. De muziekschool bevind zich in het centrum, te ver om te lopen, maar met de fiets ben je er in een kwartier weet ik inmiddels. Een tijdje kreeg ik online les, gelukkig was een “echte” les, omdat het 1 op 1 gaat, al vrij snel weer mogelijk. Met de tandem fietsten mijn man en ik dan naar de muziekschool, terwijl ik les had fiet