Braille-blog

Voetje voor voetje schuifel ik achter mijn wandelmaatje aan. Het pad is smal, links overhangende takken en rechts een slootje. Behendig zigzagt ze om de modder heen. De zon schijnt en we hebben aardig wat kilometers in de benen. Gelukkig is het grootste deel van onze route over bredere paden en lopen we gezellig naast elkaar. Soms aan de arm of met een kort stokje tussen ons in. Ondertussen krijg ik zo nu en dan een beschrijving van de omgeving. Ik wandel graag, gezellig met een vriend of vriendin of ook wel alleen in een bekende omgeving met stok en navigatie. Soms met als doel om bij te kletsen, de andere keer gaat het echt om de wandeling. Wandelen kun je bijna met iedereen doen, al heb ik zo mijn voorkeuren. Het meest relaxt loopt het toch met mijn wandelmaatje (hierboven). Zij hééft het gewoon, alsof het vanzelf gaat. Wat ook weer niet vanzelfsprekend is. Als ik tegenwoordig met mijn moeder loop, is de souplesse van vroeger verdwenen. Dat zit hem in details. Ik loop ook graag in

“Herinner je je nog iets van toen je kon zien?” Vragen mensen mij geregeld. Het antwoord is dat ik me de grote emoties nog herinner. Ik weet nog hoe het eruit ziet als iemand boos of blij kijkt. Alle nuances weet ik niet meer. Een ondeugende blik, geen idee, een serieuze oogopslag, weet ik ook niet meer. Hetzelfde geldt voor kleuren. De primaire kleuren kan ik me voor de geest halen, maar alle nieuwe tussenkleuren zoals taupe of turquoise blijven lastig. Effen of gestreept zijn beter in te beelden dan een ingewikkeld patroontje. In mijn puberteit weigerde ik zelfs iets aan te trekken, als ik niet precies wist hoe het eruit zag. Gelukkig werd ik later milder en geloof ik het als iemand zegt dat iets me goed staat. Toch maak ik nog altijd liever het plaatje in mijn hoofd. Niet zo verrassend dus dat je mij vaak primaire kleuren ziet dragen, het liefst effen, zodat ik weet hoe ik kan combineren. Ik houd van felle kleuren, die ik combineer op een donkere ondergrond. In mijn kledingkast v