Braille-blog

Het is koud en donker als we ’s morgens vroeg op de tandem stappen. Heb ik even geluk dat de bijeenkomst waar ik al om 7 uur ’s morgens moet zijn in mijn woonplaats is. Ook fijn dat mijn man me op dit tijdstip met de fiets wil brengen. Als ik me heb aangemeld, verdwijnt hij weer naar huis en ben ik op mezelf aangewezen. Zelf vragen en regelen wat ik nodig heb, daar ben ik aan gewend. Het grappige is, hoe ouder ik word, hoe relaxter ik me op dit soort bijeenkomsten voel, het komt altijd goed. Ik ben op een Veiligheidsontbijt georganiseerd door de GCVB (Governance Code Veiligheid in de Bouw). Ik vind het belangrijk om als beleidsmedewerker te horen wat er in de praktijk speelt, daarom heb ik me aangemeld. Er staan ruim 100 mensen in groepjes te ontbijten, aansluitend start het programma. De man van de aanmeldbalie loopt met me mee naar de garderobe, verzamelt samen met mij wat te eten en brengt me bij een tafel, waaraan al mensen staan. Ik vraag wie er allemaal aan tafel staan, stel

Een uitspraak die een zeer slechtziende bekende een keer deed, is me bijgebleven, omdat hij me in allerlei uiteenlopende situaties te binnenschiet. Een paar voorbeelden: Een vriendin zegt als ze vertrekt dat ze nog even een cadeautje gaat kopen. Ik zie een collega die op weg naar de volgende vergadering even snel een telefoontje afhandelt. Tijdens het boodschappen doen, koop je een nieuw shirtje, omdat je het zag hangen toen je even in de etalage keek. Je trekt even een sprintje, zodat je nog net je trein haalt. Je bladert of scrolt even snel je vergaderstukken door, je zoekt even op welke film er vanavond draait of je fietst naar de stad om even te kijken of er iets leuks is en zo kan ik nog wel “even” doorgaan. De uitspraak van die bekende schiet dan door mijn hoofd, omdat hij zo kernachtig benoemt hoe simpele zaken veranderen als je niet ziet, maar ongetwijfeld geldt dit ook als je een andere beperking hebt. Wat ze zei: “Sinds ik slecht zie, heb ik het woord even uit mijn woordenbo