Braille-blog

Het is al laat als ik uit de trein stap. Ik loop richting de trap, mijn zoon duikt op en ik haak in. Voor mij maakt het geen verschil dat het donker is, toch wil mijn man als het laat is mij komen ophalen. Als hij niet kan geeft hij die opdracht door aan onze jongens. Het stemmetje in mijn achterhoofd zegt: “Mag ik dat van ze vragen? Doen andere zoons dat ook voor hun moeder?” Mijn jongste zoon helpt me geregeld met kleding dilemma’s. Ik weet wat bij elkaar past en hoe ik kan combineren, maar zijn oordeel of idee geeft extra zekerheid. Ik vraag me nooit af of ik dat wel van hem mag vragen, bovendien vindt hij het leuk en heeft hij er kijk op. Er moet nog snel een boodschap worden gehaald, en ik vraag of een van hen met me mee wil lopen. De één vindt dit prima, de ander gaat bij voorkeur zonder mij het gevraagde halen. Stel je voor dat je met je moeder aan de arm wordt gezien bij de winkel waar je werkt! Collega’s spreken hun waardering uit: “Ik zag je met je moeder, dat vind ik zo

Een aantal jaar geleden was het lastiger de digitale weg te vinden, daarbij reken ik mezelf tot de mensen die niet geheel onhandig zijn in onze digitale wereld. Oké, de jongere generatie is veel sneller en handiger met alle hulpmiddelen dan ik, toch komt het regelmatig voor dat ik mijn pubers iets laat zien dat voor hen nieuw is. Jammer genoeg gaan de ontwikkelingen sneller dan mijn spraak en braille-software en vooral mijn vaardigheden kunnen bijhouden. Als ik twijfel, haal ik er bijna altijd een paar werkende ogen bij. Digitale sporen zijn snel gemaakt en het is zo slordig als je daarbij iets over het hoofd ziet. Zo vroeg ik hulp bij het goed opmaken van mijn CV, het toevoegen van profielfoto’s op sociale media en laat ik mijn man tegenwoordig mijn blogs lezen voor ik ze plaats. Het valt mij namelijk op dat je steeds vaker verschrijvingen of typfouten tegenkomt op het wereldwijde web. Er staan dubbele woorden in een zin: of in de haast blijven typfouten staan. Zo las ik vanmorgen i