Braille-blog

Het zweet loopt over mijn rug als ik in de rij voor de receptie van het hotel sta. De heenreis was warm, lang en zonder airco in het taxibusje. Had ik dan toch beter met de trein kunnen gaan? Ik had dan vaak moeten overstappen en moeten navigeren van station naar hotel. Ik doe het niet vaak, maar dit keer had ik mezelf getrakteerd op het gemak van een deeltaxi. De dame achter de receptie is vriendelijk en helpt me een handje. Ze wijst waar ik mijn handtekening moet zetten en leidt mijn hand met mijn telefoon naar het pinapparaat. Wat ben ik blij dat ik onlangs Apple-Pay heb geïnstalleerd, dit pinapparaat heeft geen voelbare toetsen en is voor mij dus onbruikbaar geworden. Ze mogen natuurlijk alles van me weten, behalve mijn pincode! Van te voren heb ik het hotel gemaild met de vraag mij bij aankomst een korte rondleiding te geven, ook vroeg ik ze naar een handig gelegen kamer. Ik krijg een keurige uitleg waar ik de eetzaal kan vinden en mijn kamer ligt heel dicht bij de receptie aan h

Al vaker schreef ik dat ik van wandelen hou. Lekker bijkletsen in de buitenlucht, pauzeren bij een restaurantje en de omgeving ontdekken. Dat dit tot verrassingen leidt, bleek toen ik met een bekende een wandelafspraak had in mijn eigen buurt, terwijl de ander daar onbekend was. Ik ken onze buurt goed en weet wel ongeveer waar we zijn. Aan de hand van een beschrijving kan ik vrij snel herleiden waar we ons bevinden. Tegelijk moet ik de ander natuurlijk wel de weg wijzen. Soms duw ik dan onbewust al tegen iemand aan omdat ik weet dat we bijna bij de zijstraat zijn waar ik in wil. Of ik geef een herkenningspunt dat mij ook ooit is verteld. “Zie je de toren?” Die kant moeten we op. Of dichter bij huis dit keer: “We moeten zo over de blauwe brug.” Naast mij schiet mijn wandelgenoot onbedaarlijk in de lach. “Een blauwe brug? En dat vraag jij aan mij?” Het schaamrood stijgt meteen naar mijn wangen want deze goedziende is kleurenblind en daar had ik weer niet aan gedacht. Het gevoel een

Op de avonden dat geen van onze jongens verplichtingen heeft om te sporten of werken, eten we samen aan tafel. Het moment om met zijn vieren te kletsen over wat er overdag allemaal gebeurd is, meestal over koetjes en kalfjes, zo nu en dan serieus en af en toe dollen we elkaar. Onze jongens hebben niet altijd zin in dit soort gesprekken en bedenken dan een list. Het was zo’n avond toen de één tegen de ander zei: “Ik noem een land en dan zeg jij hoe de vlag van dat land eruitziet”. Ze begonnen simpel met Europese landen. Allerlei landen en vlaggen vlogen over tafel. Ik was na een stuk of drie vlaggen de draad al volledig kwijt. Hoe onze vlag eruitziet, weet ik nog wel en van sommige ons omringende landen weet ik het vaag. Ondertussen werden mij vlaggen van Brazilië, Zuid-Afrika en Australië beschreven. Verrassender nog was dat onze jongens er ongelofelijk veel uit hun hoofd kenden. “Hoe weten jullie dat allemaal?” vroeg ik onnozel. “Mam, die zie je overal bij sportwedstrijden, het songfe