Braille-blog

Zelden heb ik het gevoel gehad zo op mijn plek te zijn. In de breedte komt van alles langs. Mijn lijnen met onze onderzoekers blijken van grote waarde. Een goed beeld van ons totale instituut is het resultaat. Aanjagen van verandering, verbinden van initiatieven, inhoudelijk voorbereiden van overleggen voor ons management, kennis delen. Om kennis te kunnen delen werd er een nieuw systeem ingevoerd, IBM connections. niet erg toegankelijk met mijn braille software, maar het kon. Avonden zat ik alle opties te proberen. Een van die opties is de blog-functie. Ik schreef een stukje over mijn werk en hoe dat gaat als je niet kan zien. Al snel verzamelde ik talloze situaties om over te schrijven. De presentatie van ons nieuwe gebouw, live muziek bij een bijeenkomst, koffiemachines met touchscreens. Mijn blog werd steeds meer gelezen. Collega's spraken me erover aan. Mijn leidinggevende noemde mijn blog een keer bij een overleg met externen. Die wilden hem ook wel lezen. Zo ontstond mijn b

Mijn oudste zoon moet ongeveer 7 zijn geweest. "Jij kan vast niet zo hard rennen mama." zegt hij. "Oh ik kan heel hard hoor." bestrijd ik zijn bewering. "nee hoor, kijk maar." En hij trekt een sprintje doorr onze wijk. Ik doe een halfslachtige poging, maar rennen over de stoep met lantaarnpalen, boomwordtels en fietsen is niet zo'n goed idee met mijn blindenstok in de hand. "Zie je wel! Ik ben veel sneller." klinkt het een stuk verderop vol trots. Lachend loop ik naar hem toe. "Ja jij bent super snel," beaam ik "maar ik ook hoor. Ik heb alleen wat meer ruimte nodig. Volgende keer als we op het strand zijn zullen we nog wel eens zien wie er sneller is." 'S avonds aan tafel vertel ik over ons wedstrijdje van die middag en ons voornemen om het nog eens echt te testen. Er gaan maanden voorbij. Tot we tijdens onze zomervakantie op Texel belanden. Het is een bewolkte dag en we wandelen langs het strand. Het is eb, een bre

Sinds mijn vijfde jaar ben ik helemaal blind. Oorzaak vroeggeboorte in combinatie met een medisch foutje. Al na 28 weken zwangerschap vond ik het wel genoeg en kwam tevoorschijn. Helaas stond de couveuse niet klaar. Ik zou het toch niet halen, dacht men, maar dat liep anders. Er werd als een speer gehandeld: de zuurstofkraan in de couveuse ging wijd open en jammer genoeg werden mijn ogen niet afgedekt. In mijn eerste vijf jaar zag ik met één oog goed. Toen het netvlies van het goede oog begon los te laten, volgden er heel wat operaties waardoor ik tot mijn achtiende het ziekenhuis echt te vaak heb ‘gezien’. Onze oudste werd na 39 weken gezond en wel geboren. Net als iedere jonge ouder, bezochten we het consultatiebureau. Meestal ging ik alleen, soms ging er voor de gezelligheid iemand mee. Precies bij de ogentest, had ik mijn moeder bij me. Niet zo slim van mij, want het oogartsentrauma hebben we samen opgelopen. Ik besloot haar in de wachtkamer te laten, terwijl ik binnen was. ‘H

Langzamerhand Werd ik de expert op mijn stuk onderzoek. Ging het over binnenmilieu, dan werd er naar mij gekeken. Het onderwerp bleef onzeker. Het ene jaar was er wel geld en urgentie om projecten te doen, het volgende niet. Ik ben geen expert en wil dat ook niet worden. Er moest dus iets gebeuren. Ik werd uitgeleend aan een ander project in een heel ander deel van het RIVM. Ineens ging het over medische technologie. Een hele leuke en leerzame tijd. Ik bleef op zoek. Waar had ik de meeste meerwaarde? Hoe kon ik het verschil maken? Mijn oog viel op een interne vacature. Een beleidsfunctie waar ik mijn onderzoeks- en beleidservaring kon combineren. Dat klonk goed! Ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Hoe kom je nu onopvallend op een plek waar je nog nooit geweest bent, zonder je collega's te vertellen dat je een sollicitatiegesprek hebt binnen dezelfde organisatie? Mijn collega's uit het medische technologie project boden uitkomst en leverde mij op de goede plek af

De vraag kwam van steeds meer collega's. Blijkbaar werkte die verbinding tussen onderzoek en beleid. "Jij kan ons uitleggen waarom ze ons die vraag stellen en wat ze ermee gaan doen?" "Jou lijntjes met de opdrachtgever zijn kort." Ik besloot te blijven. Oorspronkelijk dacht ik nog: "Ach ik begin gewoon en dan zie ik wel." Na een paar maanden was ik helemaal ingeburgerd, kende alle afkortingen en voelde me RIVM-er. Als ik naar Den Haag moest voor overleg, leek de treinreis eindeloos. In plaats van als opdrachtgever zat ik nu als opdrachtnemer aan tafel. Al gauw had ik mijn eigen projecten en verzamelde leuke, nieuwe klussen. Van een negen tot vijf baan was geen sprake. Een organisatie vol gedreven professionals. Om de haverklap waren we in het nieuws. Minstens eens per jaar reisde ik af naar een groot congres in het buitenland. Dat vergde een goede voorbereiding, maar lukte altijd. Ik voelde me als een vis in het water. (Deel 5 uit de blog-serie

Ik werd onrustig. Kon mijn interesse niet meer echt richten en stoorde me aan onnozele zaken. Wat was die ambtelijke molen toch traag, de reistijd toch lang, was ik wel op mijn plek. Ik had destijds een leidinggevende die hier voor open stond. Samen verkenden we mijn wensen en de mogelijkheden die er waren. Al gauw bleven we terugkomen op het RIVM. Dat lag stukken dichter bij mijn woonplaats, de onderwerpen waar zij aan werkten, sloten aan bij mijn opleiding en werkervaring. Een goede verbinding leggen tussen beleid en onderzoek was gewenst. De detachering voor een half jaar was snel geregeld. Opeens werkte ik in de Bilthovense bossen. Een hele nieuwe ervaring. Niet alleen zat ik maar een kwartiertje in de trein en wandelde ik in mijn lunchpauze in het bos, regelmatig zat ik met mijn oren te klapperen als er een heftige discussie op detailniveau werd gevoerd. Termen en afkortingen waar ik nog nooit van had gehoord. Was dit de wereld waarin ik verder wilde werken? Hoe lang zou het dure

In de trein vang ik een gesprek op dat twee studentes met elkaar voeren. “op wat voor type val jij? Ik houd van donker.” “Nou ik vind dit wel een lekker ding.: Via de smartphone wordt er een foto tevoorschijn getoverd. Het gesprek gaat verder over uiterlijke kenmerken van het andere geslacht. Haarkleur, lengte, bouw, oogopslag, kleding, van alles passeert de revue. Grappig, denk ik, daar houd ik me niet erg mee bezig. Alhoewel? Uiteindelijk speelt zijn “look” voor mij wel een rol. Mijn eerste indruk is nooit op basis van uiterlijke kenmerken. Wat dan wel? IK kan niet direct een leidend kenmerk bedenken. Het zijn er meerdere. In gedachten zet ik ze op een rijtje. De stem: Zeker, die is heel belangrijk. Ik houd van een donker, warm tembre. Pieperige mannenstemmen vallen bij mij af. Toch gaat het evenzeer om de manier van spreken. Een rustig tempo met een beetje melodie kan mij wel bekoren. Niet te sloom hoor, daar heb ik geen geduld voor. Geur: Voor een lekkere aftershave ben ik best g

Hoe vaak het gebeurt? Dat hangt af van mijn eigen bezigheden. Ben ik buitenshuis dan dagelijks. Ben ik onderweg met het openbaar vervoer dan soms 2 keer per dag. Ondertussen zou ik een air en arrogantie moeten hebben van heb ik jou daar. Niets is minder waar… “Mevrouw, kunt u nu echt helemaal niets zien? Dat u dat durft alleen met de trein.” “Ik heb er bewondering voor hoe je dat allemaal doet. Ik zou het niet kunnen.” “Vind je dat niet eng alleen op straat, het lijkt mij dood eng.” “Knap hoor wat je allemaal doet.” Wat maakt dan dat al deze opstekers niet voelen als complimenten? Volgens mij zijn er meer verklaringen. Ten eerste zijn het volslagen vreemden die je aanspreken. Het komt uit de lucht vallen. Je bent onderweg naar de supermarkt om nog gauw iets te kopen en pats, daar is het. Of je staat rustig in het zonnetje op de bus te wachten en..... ja hoor, weer gelukt. Ten twede raakt het aan iets waar ik niet steeds aan herinnert wil worden. Ik ben absoluut in voor een sociaal