Braille-blog

“Ach, het is maar een spelletje”, denk ik vaak als ik weer eens buitenspel raak tijdens een digitale energizer. Tenminste zo voelen al die interactieve intermezzo’s tijdens lezingen of vergaderingen bij mij een beetje. Als iemand vraagt: “heeft iedereen zijn mobieltje in de buurt?” weet ik al hoe laat het is. Mijn mobieltje heb ik altijd in de buurt dus geen probleem zou je denken. Toch wel….. Het begint vaak al met een valse start. “Als je even naar deze website gaat en deze code invoert, kom je in onze mentimeter.” Voordat iemand mij het websiteadres en de code goed en wel heeft voorgelezen en ik op de goede plek ben, is het vragenvuur al losgebarsten. Soms is er meer tijd en lukt het me op de goede plek te komen. Dan hangt het van de spelleider en opzet af of ik kans krijg iets bij te dragen. Mentimeter is voor mij wel bruikbaar, maar heel snel lukt het mij niet om alles te lezen en te beantwoorden. Voorwaarde is in elk geval dat ik mijn oortjes in de buurt heb, want anders hoor ik...

In gedachten verzonken loop ik het bruggetje op. Het ligt in een klein stukje groen tussen de huizen in onze wijk en verbindt twee rustige voetpaden met elkaar. Vogels fluiten uit volle borst en ik heb de pas er flink in. Deze plek is onderdeel van mijn favoriete rondje, omdat ik weinig obstakels tegenkom. Ontspannen loop ik door en wijk onwillekeurig wat van mijn rechte lijn af. Opeens raakt mijn arm een tegenligger die zich helemaal tegen de brugleuning drukt. Die had ik absoluut niet horen aankomen. Omstandig bied ik mijn excuses aan. De man vindt het geen punt en zegt dat het niet uitmaakt. “Dat is toch gek,” denk ik als ik van de schrik bekomen mijn weg vervolg, “op zo’n houtenbrug zijn voetstappen toch niet te missen.” Blijkbaar was ik zo diep in gedachten dat ik totaal niet op mijn omgeving gefocust was. De volgende dag ben ik samen met onze jongste opzoek naar bloemen. Wat concreet betekent dat ik mee ben als gezelschap en hij zoekt. Wel ben ik degene die plekken verzint waar ...