Braille-blog

 Zonder mijn stok ben ik buiten nergens, al loop ik in mijn dromen altijd zonder op straat en sta ik regelmatig met mijn spullen buiten en hangt die stok nog binnen aan de kapstok. Vroeger had ik een bloedhekel aan dat ding, mijn blindheid was daarmee overduidelijk en ik verstopte die liever. Het was een spelletje waar we binnen ons gezin zeer bedreven in waren. Hoe vaker mensen niet door hadden dat ik niet kon zien, hoe beter het was. Op het moment dat ik zelfstandig op pad ging, begreep ik dat “die stok” juist mijn vriend is. Nog later toen ik met man en kinderen onderweg was, bleek hij onmisbaar. Tegenwoordig heb ik hem altijd bij me. Het is daarmee volslagen duidelijk waarom ik per ongeluk in de weg sta, even hulp vraag of waarom anderen voor mij aan de kant moeten. Om mijn werk goed te kunnen doen gebruik ik hulpmiddelen. Met spraaksoftware en braille-leesregel kan ik vrijwel alles lezen en schrijven. Onlangs hield mijn leesregel er na een update mee op. De voorleessoftwar...

 De mobiele telefoon is niet meer weg te denken. Met twee pubers in huis zijn er bij ons weinig schermloze momenten. Alleen tijdens het avondeten lukt dit. Hoewel er dan altijd wel iemand gebeld of geappt wordt. Zelf ben ik ook niet heilig, mijn telefoon hangt met een koordje om mijn nek en snel even lezen lokt. Elke week ontvang ik een melding over mijn schermtijd en schrik steevast van het aantal uur dat ik dagelijks gemiddeld op mijn telefoon bezig ben. Ik neem me voor te minderen, maar weet tegelijkertijd dat dit kansloos is. Mijn telefoon is de koppeling naar informatie die ik anders niet zou kunnen bereiken. Als ik op een trein wacht, zoek ik de vertrektijden op, het bord boven het perron kan ik immers niet lezen. Als ik op pad ga, bekijk ik wat voor weer het is, naar de lucht kijken, heeft voor mij weinig zin. Een boek lezen, gesproken boeken lees ik via mijn telefoon. De tekst op mijn scheurkalender lezen, ik maak een foto met mijn AI-app en mijn telefoon leest de tekst...