Malle(n) mannen

Roken heb ik nooit gedaan, zelfs geen trekje. Een wijntje op zijn tijd vind ik heerlijk, maar dronken ben ik nooit geworden. De scryptogram in de NRC op zaterdag moet natuurlijk worden opgelost, toch beschouw ik mezelf als niet verslavingsgevoelig. Of toch wel? Een ochtend zonder koffie trek ik slecht. Niet meteen hoor, bij mijn ontbijt drink ik thee. Mijn werkdag kan pas goed van start als ik koffie heb gehad. Het is dan best onhandig als je de koffieautomaat op je werk niet kan bedienen. Uiteraard zijn er altijd wel collega’s die mij willen helpen mijn cafeïne-behoefte te bevredigen, maar helemaal onafhankelijk voelt dat niet. Ik was blij verrast toen de medewerkers van onze facilitaire dienst me vroegen eens mee te denken hoe ze dit het beste voor mij konden oplossen. Het werd een vrolijke ontmoeting, waarbij zij onmiddellijk snapten wat het probleem was. Ik vertelde dat ik in dit soort gevallen al vaker met een malletje uit de brand ben geholpen, gewoon van karton. Een paar dagen later stond er iemand aan mijn bureau met een malletje, gemaakt van de deksel van een schoenendoos, waar keurig braille-stickertjes op zaten per soort koffie. Trots vertelde hij dat zijn knip en plak vaardigheden van school hem goed van pas waren gekomen. Samen togen we naar de dichtstbijzijnde koffieautomaat om te testen. En ja hoor, het werkte perfect. Hij was echter nog niet tevreden. “Dit moet toch steviger kunnen?” zei hij. “Ik ga eens even kijken wat ik kan doen.” Zo kwam het dat ik afgelopen week een hardplastic mal overhandigd kreeg. Terwijl vijf mannen van de catering en facilitaire dienst toekeken, tapte ik zelfstandig mijn kopje koffie. Het moet niet gekker worden! Of moet ik zeggen niet maller. Fantastisch al die malle(n) mannen, dank jullie wel!