Netwerken

Het is koud en donker als we ’s morgens vroeg op de tandem stappen. Heb ik even geluk dat de bijeenkomst waar ik al om 7 uur ’s morgens moet zijn in mijn woonplaats is. Ook fijn dat mijn man me op dit tijdstip met de fiets wil brengen. Als ik me heb aangemeld, verdwijnt hij weer naar huis en ben ik op mezelf aangewezen. Zelf vragen en regelen wat ik nodig heb, daar ben ik aan gewend. Het grappige is, hoe ouder ik word, hoe relaxter ik me op dit soort bijeenkomsten voel, het komt altijd goed. Ik ben op een Veiligheidsontbijt georganiseerd door de GCVB (Governance Code Veiligheid in de Bouw). Ik vind het belangrijk om als beleidsmedewerker te horen wat er in de praktijk speelt, daarom heb ik me aangemeld. Er staan ruim 100 mensen in groepjes te ontbijten, aansluitend start het programma. De man van de aanmeldbalie loopt met me mee naar de garderobe, verzamelt samen met mij wat te eten en brengt me bij een tafel, waaraan al mensen staan. Ik vraag wie er allemaal aan tafel staan, stel me voor en raak in gesprek met één van hen. Ik ken hier vrijwel niemand. Vorige week bleek tijdens een online overleg dat enkelen van dat overleg hier ook heen gingen. Ik was zo helder om te vragen of zij mij dan wilden zoeken en dat gebeurde. Eén van de mensen die ik tot dan toe alleen online sprak, komt bij me staan en we raken in gesprek. Hij neemt me mee naar de openingssessie en zonder veel moeite kom ik op mijn plek. Het aantal vrouwen is beperkt dus in de pauze spreek ik er één aan om makkelijk het damestoilet te kunnen vinden. Als ik even alleen sta met een kop koffie, duikt de volgende bekende uit het online overleg op en zo kom ik bij de volgende sessie. Na afloop ga ik lopend naar het station. Met hulp van iemand van de organisatie hebben we al snel iemand gevonden die daar ook heen loopt. Al kletsend loop ik met hem mee. Vol indrukken van alle presentaties en met nieuwe contacten in mijn netwerk, stap ik in de trein naar huis.