Even (niet)

Een uitspraak die een zeer slechtziende bekende een keer deed, is me bijgebleven, omdat hij me in allerlei uiteenlopende situaties te binnenschiet. Een paar voorbeelden: Een vriendin zegt als ze vertrekt dat ze nog even een cadeautje gaat kopen. Ik zie een collega die op weg naar de volgende vergadering even snel een telefoontje afhandelt. Tijdens het boodschappen doen, koop je een nieuw shirtje, omdat je het zag hangen toen je even in de etalage keek. Je trekt even een sprintje, zodat je nog net je trein haalt. Je bladert of scrolt even snel je vergaderstukken door, je zoekt even op welke film er vanavond draait of je fietst naar de stad om even te kijken of er iets leuks is en zo kan ik nog wel “even” doorgaan. De uitspraak van die bekende schiet dan door mijn hoofd, omdat hij zo kernachtig benoemt hoe simpele zaken veranderen als je niet ziet, maar ongetwijfeld geldt dit ook als je een andere beperking hebt. Wat ze zei: “Sinds ik slecht zie, heb ik het woord even uit mijn woordenboek gewist.” Haar constatering slaat de spijker op zijn kop. Een cadeautje kopen, vraagt vooraf bedenken wat je wil kopen en bij welke winkel dat kan. Vervolgens bedenk je of je die winkel zelf kan vinden. Of als je het online doet, hulp van iemand inroepen, omdat meestal net niet alle stappen uitvoerbaar zijn. Spontaan een cadeautje vinden, overkomt mij zelden. Bellen en lopen tegelijk is voor mij uitgesloten. Ik heb maar één paar oren en die heb ik nodig om van A naar B te lopen. Dat telefoontje pleeg ik dus als ik alle rust heb om te bellen. Het kopen van kleding plan ik, evenals het ruim op tijd zijn voor een trein. Vergaderstukken lees ik helemaal of helemaal niet. Een tussenweg bestaat bij mij niet. Het uitzoeken van een leuke film kost tijd en zo maar naar de stad ga ik nooit, tenminste niet in mijn eentje. Natuurlijk zienden doen niet alles even tussendoor, maar ze hebben een keuze. Al gebruik ik het woord vaak, even is meestal niet voor mij weggelegd en dat is soms “even slikken”.