Braille-blog

Momenteel volg ik het Ambtenaren Groeiprogramma. Elke maand diepen we online een onderwerp uit. De tips kan je meteen gebruiken in je dagelijkse werk. Extra leuk is het dat de groep bestaat uit ambtenaren werkzaam bij allerlei overheidsorganisaties. Afgelopen keer was het thema “ontvangen van feedback en hulpvragen.” Over beide onderwerpen realiseerde ik me ineens een bijzondere samenhang met mijn handicap. Voor het ontvangen van feedback weet ik nog niet wat ik daar van vind, voor het hulpvragen is er een positieve relatie. Op de middelbare school kreeg ik van de docent handvaardigheid, toen hij mijn werk beoordeelde, de volgende vraag: “Wil je dat ik je werkstuk beoordeel als een werkstuk van een blinde leerling of wil je dat ik het beoordeel zoals ik bij je goedziende klasgenoten doe?” Blijkbaar gebruikte hij twee maten. Ik wilde onderdeel zijn van de klas dus koos voor de laatste optie. Ik kreeg een 7. Ik was nieuwsgierig naar zijn andere maat dus vroeg ik hem wat hij voor cijfer ...

We zitten samen achter de computer en stellen online een felicitatiekaart op. Het is niet voor het eerst dat we dit doen, toch verbaas ik me opnieuw over alle mogelijkheden. Kaarten in alle soorten en maten, afbeeldingen en categorieën. Als we een geschikte hebben, begint het samenstellen van de binnenkant. Ook hier is de keuze reuze. Plaatjes, tekstblokken, lettertypes, kleuren. Als ik denk dat we alles gehad hebben en mijn geduld allang op is, vraagt mijn man: “Moet de tekst gecentreerd? Hoe groot moeten de letters?” En ga zo nog maar even door. Werkelijk alles kan je instellen en aanpassen. Nooit bedacht dat een simpele kaart zoveel variatie kan hebben, voor mij is een kaart gewoon een stuk karton met een tekst erop die iemand mij voorleest. Later die dag loop ik buiten met een van onze zoons. Hij ziet iemand fietsen met een gekke muts. Ik hoor nergens een fietser. Blijkt degene zo’n 400 meter verderop te fietsen. Nooit verzonnen dat je zover kan kijken en dan ook nog dit soort ding...