Kampioen hulp vragen en complimenten ontvangen: dit is wat ik ontdekte

Momenteel volg ik het Ambtenaren Groeiprogramma. Elke maand diepen we online een onderwerp uit. De tips kan je meteen gebruiken in je dagelijkse werk. Extra leuk is het dat de groep bestaat uit ambtenaren werkzaam bij allerlei overheidsorganisaties. Afgelopen keer was het thema “ontvangen van feedback en hulpvragen.” Over beide onderwerpen realiseerde ik me ineens een bijzondere samenhang met mijn handicap. Voor het ontvangen van feedback weet ik nog niet wat ik daar van vind, voor het hulpvragen is er een positieve relatie. Op de middelbare school kreeg ik van de docent handvaardigheid, toen hij mijn werk beoordeelde, de volgende vraag: “Wil je dat ik je werkstuk beoordeel als een werkstuk van een blinde leerling of wil je dat ik het beoordeel zoals ik bij je goedziende klasgenoten doe?” Blijkbaar gebruikte hij twee maten. Ik wilde onderdeel zijn van de klas dus koos voor de laatste optie. Ik kreeg een 7. Ik was nieuwsgierig naar zijn andere maat dus vroeg ik hem wat hij voor cijfer zou hebben gegeven als hij mijn blindheid meenam in zijn beoordeling. Ik zou dan een 9 hebben gekregen. Ik vond het raar, want hoe wist hij dat nou? Hij had alleen mij als blinde leerling. Toch accepteerde ik de 7 en ging door. Tijdens de cursus leerden we dat er drie soorten feedback zijn: een compliment krijgen/gezien worden, coachende feedback en evaluerende feedback. Geregeld ontvang ik ongevraagd de eerste van de drie. “Wat knap dat je dat allemaal doet,” of woorden van soortgelijke strekking. Ik hoor dat zo vaak dat ik inmiddels wel naast mijn schoenen zou moeten lopen. De vraag die me sinds de cursus bezighoudt is, hoe kleurt iemand de andere twee vormen van feedback aan mij? Speelt die “wat knap zeg” dan ook mee? Ik weet het werkelijk niet. In mijn werk speelt dit mechanisme denk ik niet, al sluit ik een beetje anders naar mij kijken niet uit. Als het om hulp vragen gaat, ben ik in het voordeel. Ik doe dat de hele dag door. Niet dat ik niks zonder hulp kan, maar die hulp zorgt ervoor dat ik al die dingen kan doen. Er zijn zoveel hordes te nemen dat ik zonder hulp van een paar goede ogen een stuk minder ver zou komen. Als ik samen met een goedziende verdwaal, grote kans dat ik dan een voorbijganger om hulp vraag. Zo’n ziende denkt meestal: “Oh ik kijk nog even daar en dan weet ik het weer.” Voor mij is hulp vragen een gewoonte. Natuurlijk kan ik niet om mijn blindheid heen en speelt die altijd en overal een rol. Ook bij het ontvangen van feedback en bij het vragen van hulp. Hoe prominent die rol is, weet ik gelukkig meestal niet. Mijn conclusie is dat ik door mijn handicap een heel stuk beter ben in hulp vragen dan veel anderen en dat ik daarmee in het voordeel ben. Hoe goed ben jij in hulp vragen?