Braille-blog

De aanbieding van mijn nieuwe boek halverwege juni aan onze DG was een mooi moment. Ik overhandigde hem het eerste exemplaar van mijn tweede boek, omdat hij destijds meteen instemde met mijn vraag het voorwoord te schrijven. Daarnaast gaan veel blogs over mijn werk of over wat ik beleef tijdens mijn woon-werkverkeer. Ik had ook een paar collega’s meegenomen en dus babbelden we ondertussen over van alles. Op mijn vraag iets van de legobouwwerken van onze DG te mogen bekijken (een uit de hand gelopen hobby vermoed ik, net als het schrijven van mijn blogs trouwens), zette hij een groot gebouw voor mijn neus. “Ik ben benieuwd of je dit herkent.” Het was een hoog gebouw met lagere zijvleugels. Ik had geen idee en riep dus het meest voor de hand liggende: “Is dit ons gebouw?” gelach van mijn collega’s was het antwoord. Nou het was dus vast iets heel anders. Op het moment dat mijn handen net de boompjes voor het gebouw omgooiden, stapte mijn directeur binnen met de woorden: “Hé Ellen ben je...

Een goede foto bij je post op sociale media, zeker weten dat het dan vaker gelezen wordt. Een mooie kaft om je boek, verleidt de lezer om erin te kijken. Een speelse lay-out van je LinkedIn achtergrondfoto, geeft je profiel meer uitstraling. Zo maar wat voorbeelden van wat foto’s doen. Wat nu als je die bewerkingen zelf niet kan maken, ze niet kan beoordelen, omdat je ze domweg niet ziet? Al ben ik blind, ik ben visueel ingesteld. Heb vrijwel altijd een uitgesproken idee over hoe iets eruit zou moeten zien. Zeer frustrerend als je dan zelf niet aan de knoppen kan draaien om het beoogde resultaat te behalen. Je moet het uit handen geven en iemand anders volledig vertrouwen en het laten doen. Door een simpele tip van een vriendin ontdekte ik dat deze creatieve geest inclusief de benodigde handigheid hier gewoon in huis woont. Daar had ik nooit aan gedacht. Zo kwam het dat ik laatst met onze jongste zoon samen achter zijn laptop zat. Hij was druk aan het klikken met zijn muis. Eerst...

Blinde, werkende moeders zijn schaars. Ruim 300.000 mensen in Nederland hebben een oogaandoening, ik neem aan dat de helft daarvan vrouw is. Ongeveer dertig procent van de blinde beroepsbevolking heeft een betaalde baan en een nog kleiner deel is moeder. Toen ik net werkende moeder was, had ik weinig voorbeelden van vrouwen in mijn situatie. Dat vond ik jammer, want ik had best veel vragen. Inmiddels weet ik dat ik zeker niet de enige ben. Sociale media maken het stukken makkelijker om elkaar te vinden. Veel van deze lotgenoten leiden eenzelfde soort leven als ik. Heel handig om tips en tricks uit te wisselen en vooral om frustraties of successen te delen. In Den Haag hadden we pas geleden een etentje met een groepje blinde en slechtziende rijksambtenaren. Ook hier vlogen ervaringen, handige weetjes en vooral veel herkenning over tafel. De route van de ministeries naar het restaurant was hilarisch: waar zie je nu zo’n hele groep met taststok gewapende mensen achter elkaar aan d...

Op de minuut af haal ik mijn trein. Nog nahijgend van alle trappen zet de vriend die me op het station aflevert, me voor de open treindeur en ik stap in. Als ik zit hoor ik de conductrice enigszins gestrest aan hem vragen: “Waar gaat ze heen?” Zijn antwoord versta ik jammer genoeg niet. Stiekem hoop ik dat hij het standaard antwoord geeft dat  mijn man in dit soort gevallen geeft: “Ik heb geen idee, misschien moet je het even aan haar vragen.” Niet veel later duikt de conductrice op in mijn coupé. “U moet in Gouda overstappen toch?” Ze klinkt nog steeds gestrest en ik heb met haar te doen. Ik bevestig dat ik in Gouda overstap en voeg eraan toe dat ik daar alleen het perron hoef over te steken. Mijn toevoeging leidt helaas niet tot geruststelling. Ze zegt dat ze geen idee heeft of ik naar de overkant moet en begint het op te zoeken. Gelukkig mengt de dame tegenover me zich in ons gesprek en meldt dat zij dezelfde overstap moet maken en ik wel met haar mee mag lopen. Ik praat nog...

 Zonder mijn stok ben ik buiten nergens, al loop ik in mijn dromen altijd zonder op straat en sta ik regelmatig met mijn spullen buiten en hangt die stok nog binnen aan de kapstok. Vroeger had ik een bloedhekel aan dat ding, mijn blindheid was daarmee overduidelijk en ik verstopte die liever. Het was een spelletje waar we binnen ons gezin zeer bedreven in waren. Hoe vaker mensen niet door hadden dat ik niet kon zien, hoe beter het was. Op het moment dat ik zelfstandig op pad ging, begreep ik dat “die stok” juist mijn vriend is. Nog later toen ik met man en kinderen onderweg was, bleek hij onmisbaar. Tegenwoordig heb ik hem altijd bij me. Het is daarmee volslagen duidelijk waarom ik per ongeluk in de weg sta, even hulp vraag of waarom anderen voor mij aan de kant moeten. Om mijn werk goed te kunnen doen gebruik ik hulpmiddelen. Met spraaksoftware en braille-leesregel kan ik vrijwel alles lezen en schrijven. Onlangs hield mijn leesregel er na een update mee op. De voorleessoftwar...

 De mobiele telefoon is niet meer weg te denken. Met twee pubers in huis zijn er bij ons weinig schermloze momenten. Alleen tijdens het avondeten lukt dit. Hoewel er dan altijd wel iemand gebeld of geappt wordt. Zelf ben ik ook niet heilig, mijn telefoon hangt met een koordje om mijn nek en snel even lezen lokt. Elke week ontvang ik een melding over mijn schermtijd en schrik steevast van het aantal uur dat ik dagelijks gemiddeld op mijn telefoon bezig ben. Ik neem me voor te minderen, maar weet tegelijkertijd dat dit kansloos is. Mijn telefoon is de koppeling naar informatie die ik anders niet zou kunnen bereiken. Als ik op een trein wacht, zoek ik de vertrektijden op, het bord boven het perron kan ik immers niet lezen. Als ik op pad ga, bekijk ik wat voor weer het is, naar de lucht kijken, heeft voor mij weinig zin. Een boek lezen, gesproken boeken lees ik via mijn telefoon. De tekst op mijn scheurkalender lezen, ik maak een foto met mijn AI-app en mijn telefoon leest de tekst...