Braille-blog

In een enorme stroom medereizigers loop ik het perron af. Het is dinsdag en veel mensen hebben hun kantoor-dag net als ik. Met mijn stok volg ik de geleidelijn die aan het eind van het perron een bocht van 90 graden maakt. Altijd even inhouden, want de meeste mensen lopen hier rechtdoor of nemen de bocht wat ruimer. Ze hebben totaal geen oog voor de route van de geleidelijn. Na nog een bocht van 90 graden en een stukje perron hoor ik de poortjes piepen. Op gevoel sla ik rechtsaf, want hier loopt geen geleidelijn en voeg me in de rij mensen die wil uitchecken. Na de poortjes loop ik op de gok rechtdoor tot ik met mijn stok de geleidelijn weer kruis. Ook hier is het opletten. De lijn loop naar een uitgang toe, maar er zijn hier een heleboel uitgangen naast elkaar en iedereen neemt zonder om zich heen te kijken de kortste weg naar buiten. Eenmaal buiten maakt de geleidelijn een gekke slinger om een paal heen. Ik steek twee trambanen en het fietspad over. In feite moet ik rechtdoor, ma...

 Afgelopen weekend zaten we met vrienden in een huisje op de Veluwe. We speelden daar verschillende spelletjes afgeleid van de “alleskunner”. Gewicht, tijd en afstand schatten, waren voor mij gelijkwaardig te doen. Alle spelletjes met pingpongballetjes, elastiekjes schieten ofwel de hand-oog-coördinatie waren een stuk lastiger voor mij. Omdat het mij ging om meedoen en niet om winnen had ik enorm plezier. Ik probeerde bijna alle  spelletjes, schoot met hulp van mijn jongste zoon voor het eerst in mijn leven gericht met elastiekjes, probeerde een pingpongballetje al stuiterend over tafel in een bakje te mikken. Kansloos natuurlijk, maar wel leuk om eens te doen. Op mijn werk ervaar ik een vergelijkbare tegenstelling. Applicaties die niet toegankelijk zijn of waar ik te langzaam mee ben, grote tabellen die ik wel kan lezen maar niet kan overzien, rapporten die ik wel kan lezen maar niet kan doorbladeren, handigheidjes in outlook met kleurtjes die het voor mij niet handiger mak...

    In mijn werk als beleidsmedewerker geef ik geregeld presentaties. Ik heb zo mijn trucjes om dit te doen. Ik lees braille en zet het liefst mijn steekwoorden op papier. Groot voordeel is dat ik die aantekeningen op mijn buik kan lezen, terwijl ik de zaal in kijk. Vooraf vraag ik een collega te helpen met het maken van een PowerPointpresentatie. Graag deel ik twee memorabele situaties met jullie. De ene tenenkrommend, de ander om in te lijsten. Lik op stuk of zelfspot? Onlangs werd ik gevraagd te vertellen hoe het overheidsbeleid eruitziet voor een van mijn onderwerpen. Ik wist dat de zaal vol zat met onbekende, maar kritische toehoorders. Ik mocht het spits afbijten. De dagvoorzitter kondigde mij aan en zei tot mijn schrik: “Wat fijn dat ze hier ondanks haar visuele beperking is.” Ik kon wel door de grond zakken: ik deed gewoon mijn werk! Dat ik niet kan zien was op dat moment irrelevant. Even twijfelde ik of ik zou gaan voor ‘lik op stuk’ en de dagvoorzitter voor s...