Braille-blog

  Na de eerste lange treinreis is het fijn in beweging te zijn. Mijn rugzak voelt zwaar en ik ben duf van het lange zitten. Het station van Kopenhagen ruikt naar diesel. Blijkbaar is er net een dieseltrein gearriveerd. Snel vinden we de uitgang en google-maps wijst ons de weg naar ons hotel dat vijf minuten verderop ligt. Een iets te populaire receptionist heet ons welkom, hij weet wel een lekker Mexicaans restaurantje in de buurt. Als we binnenkomen vallen we middenin een verjaardag waar iedereen in het Deens uit volle borst zingt voor het feestvarken. Gelukkig is er nog een tafeltje vrij. De volgende dag lopen we dwars door de stad. Brede straten, hippe koffietentjes en de zon die schijnt. De stoplichten bliepen alsof je op de intensive care bent, als het groen is, slaat er voor mijn gevoel een hart op hol. Natuurlijk gaan we kijken bij de kleine zeemeermin, doorkruisen parken en luisteren vol verbazing naar de taal om ons heen. Ik kan er geen touw aan vastknopen. Bij het med...

Ik ijsbeer door de woonkamer, zoals gebruikelijk ben ik te vroeg. Als iemand voor mij omrijdt, zorg ik dat ik klaar sta. Ik moet een trein halen, een sprintje op het laatst zit er niet in dus sta ik altijd veel te vroeg op het perron. Samen met een blinde vriendin ga ik naar de film. Om in de bioscoop op onze plaatsen te komen, hebben we hulp van het personeel nodig. Lukt altijd, maar handig om ruim op tijd te zijn. En dan heb ik het nog niet eens over de verdwaaltijd die ik inbouw als ik de weg ergens naartoe niet zeker weet. Om met mijn moeder te spreken: “Als ik al die uren dat ik wacht eens uitbetaald kreeg, had ik nu een gevulde bankrekening.” Mijn moeder had het in dit geval over al die uren in wachtkamers van oogartsen, waar we vroeger samen uren zaten. Ondanks al die uren wachtend op de oogarts werd en bleef mijn zicht vrijwel nul. Juist omdat ik niet zie en vaak afhankelijk ben van anderen of het openbaar vervoer, kan ik mijn tijd niet op scherp indelen. Je zou denken dat ...

 Er zijn veel mensen die met handen en voeten praten. Soms bewegen ze zo duidelijk dat ik het hoor als ik met ze praat. Af en toe realiseert iemand zich tijdens een gesprek met mij ineens dat al die gebaren voor mij zinloos zijn. Mijn antwoord is steevast: dank voor het compliment, want ze zijn helemaal vergeten dat ik ze niet zie. Ik heb meestal geen idee wat ze allemaal doen. Ooit pakte mijn zus mijn handen en volgde de gebaren die mijn moeder tijdens haar verhaal maakte. Toen ze het zag, vroeg ze of mijn zus niet zo flauw wilde doen. Ik vond het eerlijk gezegd helemaal niet flauw en was verrast over de hoeveelheid beweging. Zelf zit of sta ik blijkbaar heel stil, voor mij is dat dan weer gewoon, maar door mijn stille houding val ik dan weer op. Al heb ik een paar jaar gezien, ik kan me al die gebaren niet meer herinneren. Ik probeer het weleens, maar het levert me meestal kritische reacties van mijn naasten op. “Wat deed jij nou?” of “jij zwaait wel heel raar.” Het voegt voo...

   Ga naar:  https://www.bruna.nl/boeken/braille-blog-9789462473089

  De druppel koffie die, zonder dat ik het door heb, een vlek op mijn shirt maakt, tandpasta die nog in m'n mondhoek zit of wat ik zonder het te weten achterlaat in de wc-pot. Als je niet met je ogen kunt checken, zie je vaker iets over het hoofd. Gênant en ongemakkelijk vind ik dat. Ik gebruik trucjes om te voorkomen dat ik in zo'n situatie terechtkom. De eerste: de ogen van mijn gezinsleden. Voor ik de deur uitga, kijken zij naar mijn kleding en gezicht. De tweede: na het tandenpoetsen spoel ik mijn mond extra goed schoon, veeg flink met de handdoek en doe mijn nette jasje pas daarna aan. De derde: als ik twijfel of mijn kleding een volgende dag nog aankan, gooi ik die uit voorzorg in de was. Toch blijven opmerkzame collega's of medereizigers die aangeven dat de vrije plek waar je wilt gaan zitten vies is, heel fijn. Ik klieder en knoei wat af. Veel controles die ik uitvoer, doe ik met mijn vingers. Is mijn bord helemaal leeg? Is mijn theeglas vol? Ik weet het, dit zo...

 Met een klap raakt mijn hoofd de lantaarnpaal. Ik ben zelf verbaasd over het lawaai. “Waarom heeft mijn stok dat ding gemist?” denk ik vertwijfeld en wrijf over mijn voorhoofd. Schade is er niet, alleen mijn nek voelt niet helemaal lekker. Ik loop een van mijn dagelijkse rondjes en kom hier vaak. Normaal loop ik meer aan de binnenkant van de stoep. Het is vakantietijd, mensen houden hun voortuin daardoor minder goed bij en de takken hangen flink over. Bovendien heeft het net geregend en om te voorkomen dat ik steeds een natte tak in mijn gezicht krijg, ben ik op de rand van de stoep gaan lopen. Ik ben al heel wat lantaarnpalen gepasseerd, maar deze is aan mijn aandacht ontsnapt. Geïrriteerd over mijn eigen onoplettendheid vervolg ik mijn weg. Een auto parkeert en iemand loopt mijn kant op. “Gaat het mevrouw?” klinkt een vriendelijke vrouwenstem. Ik zag u tegen die paal opbotsen en dacht even vragen of alles goed is.” Ik zeg dat alles goed gaat en bedank haar voor haar zorgzaamhe...