Op reis

 

Na de eerste lange treinreis is het fijn in beweging te zijn. Mijn rugzak voelt zwaar en ik ben duf van het lange zitten. Het station van Kopenhagen ruikt naar diesel. Blijkbaar is er net een dieseltrein gearriveerd. Snel vinden we de uitgang en google-maps wijst ons de weg naar ons hotel dat vijf minuten verderop ligt. Een iets te populaire receptionist heet ons welkom, hij weet wel een lekker Mexicaans restaurantje in de buurt. Als we binnenkomen vallen we middenin een verjaardag waar iedereen in het Deens uit volle borst zingt voor het feestvarken. Gelukkig is er nog een tafeltje vrij.

De volgende dag lopen we dwars door de stad. Brede straten, hippe koffietentjes en de zon die schijnt. De stoplichten bliepen alsof je op de intensive care bent, als het groen is, slaat er voor mijn gevoel een hart op hol.

Natuurlijk gaan we kijken bij de kleine zeemeermin, doorkruisen parken en luisteren vol verbazing naar de taal om ons heen. Ik kan er geen touw aan vastknopen. Bij het medisch museum neem ik plaats in de oeroude college banken en toevallig is er een kleine expositie over braille. Niet dat ik het Deens kan lezen, maar toch leuk.

We vervolgen onze treinreis naar het goed georganiseerde Stockholm, waar we eerder zijn geweest. Verkneukelen ons in het ABBA-museum en snuiven de stad op. Ook hier valt de ruimte op. Het Zweeds klinkt een stuk zangeriger en hier en daar versta ik een woord.

Dan maken we kampement in de nachttrein die ons naar het noordelijkste station van Noorwegen brengt. Bij het ontwaken glijden prachtige, desolate landschappen voorbij. Mijn man beschrijft en maakt foto’s. We zijn inmiddels boven de poolcirkel en ook de sneeuw laat zich zien.

Eenmaal uit de trein is de sneeuw verdwenen. De auto’s maken enorm lawaai met hun spijkerbanden op de weg.

Qua toegankelijkheid doet Scandinavië het goed: opvallend hoe keurig en tijdig mensen reageren op mijn stok. Auto’s  remmen ruim van te voren, voetgangers zijn al aan de kant voor ik ze in de gaten heb en elk stoplicht maakt geluid. De meesten wel pas als het groen wordt, valt me op. Overal gesproken meldingen in de lift. Het duurt even voor ik de Noorse etages kan verstaan. Steevast hoor je of de lift waarin je stapt omhoog of naar beneden gaat. Overal geleidelijnen en vaak braille.

Kortom, met een hoofd vol geluiden, geuren en herinneringen zijn we inmiddels weer thuis.