Kinderlijk eenvoudig!
Natuurlijk
had ik het wel gelezen in de agenda van school. En ook de jongens hadden erover
verteld. "Woensdag 27 mei vanaf half twaalf zijn de ouders welkom in de
klas om, de portfolio van je kind te bekijken."
Ik had na het lezen hiervan meteen mijn conclusie getrokken: "dat is niet voor mij, ik kan toch niet "bekijken"hoe het werk van mijn kinderen eruit ziet." Afspraak uit mijn hoofd geskipped en niet meer aan gedacht. Tot ik vandaag om ietsw voor twaalf bij het schoolplein aan kwam om de jongens op te halen. Al van afstand had de jongste mij gezien en riep blij: "oh mama daar ben je, kom gauw je moet mee naar binnen" "naar binnen", vroeg ik onnozel "hoe zo?" waarop hij zonder enige aarzeling zei: "ik ga je mijn portfolio laten zien". Auwww, pijnlijk drong het tot mij door dat ik mijn conclusie wel had getrokken, maar niet met de jongens had gedeeld. Dus ik mee de klas in. Waar hij onverstoorbaar en vol trots door zijn werk bladerend, begon te vertellen wat hij allemaal had gedaan en waarom hij juist dat in zijn portfolio had gestopt. het schaamrood stond op mijn wangen en de tranen prikten achter mijn ogen. hoe had ik hem kunnen laten zitten met zijn werk? Nadat we alles bekeken hadden mochten we weg. en hij zei: "gelukkig he mam dat je nog net op tijd was."
Wij naar het plein van de bovenbouw waar de oudste een kwartier later uit zou komen. En ja het was iets met een ezel toch..... na enkele momenten verscheen ook hij buiten die zei: "oh mam ben je daar ik dacht al waar blijf je nou, je moet mijn portfolio komen bekijken." Oef ja natuurlijk. Ook zijn broertje was wel geinteresseerd in het werk van de oudste. Dus ook hij las mij voor uit zijn eigen werk. Een van de onderdelen was het krijgen van complimenten. Hij las mij vol trots voor welke complimenten hij had gekregen en vroeg: "en jij mam wat voor compliment heb jij voor mij, want dat van jou is voor mij het belangrijkste compliment?" Slik.... dus ik zei omdat ik weet dat hij dat zelf als heel belangrijk ervaart, "dat je zo sportief bent en zo hard kan rennen". en ik dacht er stilletjes achteraan. Dat jij en je broertje zo sportief zijn om te vergeven dat ik vanuit mijn eigen perspectief heb gedacht. ik kan het niet zien, dus ik heb er niks aan, dus ik ga niet. En hoe kinderlijk eenvoudig het bleek om gewoon met hulp van die kanjers mijn rol als moeder te vervullen. Hoe heb ik ooit kunnen verzinnen dat het niet voor mij bestemd was?
Ik had na het lezen hiervan meteen mijn conclusie getrokken: "dat is niet voor mij, ik kan toch niet "bekijken"hoe het werk van mijn kinderen eruit ziet." Afspraak uit mijn hoofd geskipped en niet meer aan gedacht. Tot ik vandaag om ietsw voor twaalf bij het schoolplein aan kwam om de jongens op te halen. Al van afstand had de jongste mij gezien en riep blij: "oh mama daar ben je, kom gauw je moet mee naar binnen" "naar binnen", vroeg ik onnozel "hoe zo?" waarop hij zonder enige aarzeling zei: "ik ga je mijn portfolio laten zien". Auwww, pijnlijk drong het tot mij door dat ik mijn conclusie wel had getrokken, maar niet met de jongens had gedeeld. Dus ik mee de klas in. Waar hij onverstoorbaar en vol trots door zijn werk bladerend, begon te vertellen wat hij allemaal had gedaan en waarom hij juist dat in zijn portfolio had gestopt. het schaamrood stond op mijn wangen en de tranen prikten achter mijn ogen. hoe had ik hem kunnen laten zitten met zijn werk? Nadat we alles bekeken hadden mochten we weg. en hij zei: "gelukkig he mam dat je nog net op tijd was."
Wij naar het plein van de bovenbouw waar de oudste een kwartier later uit zou komen. En ja het was iets met een ezel toch..... na enkele momenten verscheen ook hij buiten die zei: "oh mam ben je daar ik dacht al waar blijf je nou, je moet mijn portfolio komen bekijken." Oef ja natuurlijk. Ook zijn broertje was wel geinteresseerd in het werk van de oudste. Dus ook hij las mij voor uit zijn eigen werk. Een van de onderdelen was het krijgen van complimenten. Hij las mij vol trots voor welke complimenten hij had gekregen en vroeg: "en jij mam wat voor compliment heb jij voor mij, want dat van jou is voor mij het belangrijkste compliment?" Slik.... dus ik zei omdat ik weet dat hij dat zelf als heel belangrijk ervaart, "dat je zo sportief bent en zo hard kan rennen". en ik dacht er stilletjes achteraan. Dat jij en je broertje zo sportief zijn om te vergeven dat ik vanuit mijn eigen perspectief heb gedacht. ik kan het niet zien, dus ik heb er niks aan, dus ik ga niet. En hoe kinderlijk eenvoudig het bleek om gewoon met hulp van die kanjers mijn rol als moeder te vervullen. Hoe heb ik ooit kunnen verzinnen dat het niet voor mij bestemd was?
27 mei 2015 om 17:25
Reacties
Een reactie posten