Een 2e natuur

Als blinde moeder verlopen dingen net even anders. Soms schiet het schaamrood me naar de kaken, maar dit keer gloeide ik van trots! Vorige week deden onze beide zoons mee aan de kidsrun van Hoogland. Veel mensen, een modderig weiland en voor mij een onoverzichtelijke situatie. Omdat ik alleen thuis was met de jongens, gingen we er samen heen met een vriendin van mij en haar zoontje die ook mee deed. De zon scheen, veel bekenden van school en uit de buurt en prima prestaties van alle drie de jongens. Vermoeid en tevreden, liepen we na de wedstrijd richting huis. Het laatste stuk liepen we met zijn drietjes. Een bekende route die ik kan dromen. Vooral de jongste was moe van het rennen, daarom besloten we dat zij vast op de fiets vooruit zouden gaan, die de oudste bij zich had. Gewapend met de huissleutel fietstten ze vrolijk bij mij vandaan. Dingen roepend als: “dag lieve mama, tot zo.” En “Doe je voorzichtig?” Op mijn gemak wandelde ik verder. Ergens halverwege hoorde ik opeens een bekend kuchje. Heej, dacht ik, waarom staan ze daar te wachten? Voor ik bij ze was, kreeg ik het antwoord al: “Mam! Je moet even hier langs lopen. Precies op de plek waar jij altijd oversteekt ligt hondenpoep op de stoep.” Deze oplettendheid en zorgzaamheid trof me. Met ik big smile vervolgde ik mijn weg naar huis. Blij dat ik zonder poep onder mijn profielzolen mijn weg kon vervolgen. Thuis complimenteerde ik ze enthousiast met deze oplettende, 2e natuur. Mijn complimenten werden in de wind geslagen. “Logisch toch mam, jij ziet het niet liggen en wij wel.” Mijn kinderen zijn zeker niet mijn ogen, maar in dit soort situaties ben ik blij dat ze dat soms uit eigen beweging wel willen zijn.