Kleur

Tot mijn vijfde jaar heb ik kunnen zien. Kleuren zijn voor mij nog altijd van belang. Wat voor kleur kleding trek ik aan, hoe zien de meubels in huis eruit, wat voor kleur heeft de lucht? Vragen die dagelijks door iemand in mijn omgeving of door mijzelf beantwoord worden. Natuurlijk ben ik niet de hele dag bezig de bijbehorende beelden in mijn hoofd erbij te halen. Sterker nog meestal zijn dit maar enkele momenten. Toch blijft het grappig te merken hoe sterk deze visuele herinneringen zijn. Af en toe leiden ze ook tot hilarische situaties. Ik herinner me nog goed hoe mijn man ooit tegen mij zei: “jij hebt de kleur haar van je moeder.” Ik haalde het beeld dat ik van mijn moeder heb op uit mijn herinnering. Een vriendelijk lachend gezicht met half lang zwart haar. “nee joh, hoe kom je daar nu bij” riep ik onthutst, “mijn haar is veel lichter dan dat van mijn moeder” “ik weet toch wat ik zie?” bracht mijn man in. En wat bleek, mijn moeder was met het stijgen van haar leeftijd haar haar steeds lichter gaan kleuren, zodat de overgang naar grijs niet zo groot zou zijn. Dat had ik even gemist. Een paar jaar geleden hoorde ik een nichtje van mij zeggen: “zo wat lijkt jou moeder op oma zeg.” En pats daar kwam weer een kloppend beeld uit mijn herinnering. Want dat van mijn oma had ik zorgvuldig bewaard. Of het klopt, dat maakt niet eens zoveel uit. Soms is het veel alledaagser. Als ik een fles Cif schoonmaakmiddel in mijn handen heb, zie ik een oranje fles met een groene dop voor me. Zo ziet dat er al lang niet meer uit, maar toen ik nog kon zien, had de fles Jif die kleur. En als de fles shampo de vorm heeft zoals dat vroeger was, wordt hij automatisch blauw met een witte dop. Afgelopen weekend hielp ik mijn oudste zoon even met douchen. Hij had hoge koorts en dus bleef ik bij hem en zeepte hem in. “zo”, zei ik terwijl ik mijn favoriete Kneipp doucheschuim met mentol op zijn borst smeerde, “ik maak je helemaal wit”. “Wit?” riep hij uit, “het is groen hoor mam”. Waarop ik de shampo pakte en vroeg, “deze is toch zeker wel wit?” “nee hoor die is doorzichtig.” Het grappige is dat deze nieuwe informatie me iedere keer weer opnieuw verrast. Dat oude beeld is blijkbaar veel sterker. Nu is het herfst en gelukkig ziet dat er elk jaar hetzelfde uit. Dat beeld met al die prachtige kleuren blijft. En wordt ieder jaar weer wakker in mijn herinnering. Alhoewel inmiddels zijn de bomen vrijwel kaal, ook dat beeld kan ik oproepen.