Hocus, spocus, pilates

Alles behalve spookachtig deze korte cursus pilates. Het aanbod kwam via onze bedrijfsfitness. Een simpele mail, waarin Werd aangekondigd dat je je in kon schrijven om deel te nemen aan 12 lessen pilates. Eigenlijk twijfelde ik geen seconde. Meteen beantwoordde ik deze mail. Ik was wel geïnteresseerd om mee te doen. In het verleden had ik op mijn eigen sportschool zeker 2 jaar pilates lessen gevolgd. Pas toen ik al op de knop "verzenden" had gedrukt, sloeg de twijfel toe. Was mijn pilates-kennis niet gedateerd? Wie zou die les gaan geven? Wilde diegene wel extra mondelinge aanwijzingen geven, zodat ik de oefeningen kon volgen? En dan tussen allemaal collega's op je matje..... Al snel bleek dat onze kordate en positief ingestelde fitness instructrice, geen spoor van mijn twijfels herkende. "Geef jij die les zelf dan?" vroeg ik. "nee hoor," zei ze. "Ik heb even overlegd met de pilatesdocente en vertelt hoe we dat meestal doen. Zij ziet geen enkel probleem." Zo! Dat klonk goed. Ik hoorde tot de 14 collega's die zich op tijd hadden ingeschreven. En een paar weken later stond ik in sportkleding op mijn sokken in onze fitnessruimte. De pilatesdocent nam me mee naar een van de klaar liggende matjes. "kom maar een beetje dichtbij mij, dan kan ik gelijk zien of je begrijpt wat ik zeg." De les begon. Al gauw ontdekte ik dat mijn geheugen me niet in de steek liet. De oefeningen kwamen me bekend voor. Omdat de oefeningen langzaam moeten worden uitgevoerd en de meeste ervan op de grond worden gedaan, is er tijd om in woorden te beschrijven wat de bedoeling is. Afgezien van het begin van de les, waar staand wat balans oefeningen worden gedaan, is er niets dat ik niet kan uitvoeren. Dat balanceren kan ik overigens wel. Maar op een been staan, blijft een uitdaging. Omdat ik niet naar een punt kan kijken om mijn evenwicht te helpen, moet ik het helemaal van concentratie en spierspanning hebben. Na aflooop van de eerste les, vraag ik voor de zekerheid toch nog even of de docente veel extra heeft moeten doen om mij te instruëren. "Ik doe eigenlijk precies hetzelfde als anders."lacht ze. "vaak zijn de groepen die ik les geef veel groter dan deze. Niet iedereen kan me dan zien en dus is mondelinge instructie vanbelang. Het gaat dus automatisch dat te doen." Ik haal opgelucht adem. Wat is dat toch voor iets sufs dat ik altijd bang ben te veel aandacht op te eisen bij het mee doen aan dit soort zaken. Stiekem weet ik uit ervaring natuurlijk al jaren dat dit reuze mee valt. (Deze blog werd ook gepubliceerd op Unieksporten.nl)