Ego-strelend toch?

Hoe vaak het gebeurt? Dat hangt af van mijn eigen bezigheden. Ben ik buitenshuis dan dagelijks. Ben ik onderweg met het openbaar vervoer dan soms 2 keer per dag. Ondertussen zou ik een air en arrogantie moeten hebben van heb ik jou daar. Niets is minder waar… “Mevrouw, kunt u nu echt helemaal niets zien? Dat u dat durft alleen met de trein.” “Ik heb er bewondering voor hoe je dat allemaal doet. Ik zou het niet kunnen.” “Vind je dat niet eng alleen op straat, het lijkt mij dood eng.” “Knap hoor wat je allemaal doet.” Wat maakt dan dat al deze opstekers niet voelen als complimenten? Volgens mij zijn er meer verklaringen. Ten eerste zijn het volslagen vreemden die je aanspreken. Het komt uit de lucht vallen. Je bent onderweg naar de supermarkt om nog gauw iets te kopen en pats, daar is het. Of je staat rustig in het zonnetje op de bus te wachten en..... ja hoor, weer gelukt. Ten twede raakt het aan iets waar ik niet steeds aan herinnert wil worden. Ik ben absoluut in voor een sociaal gesprekje over koetjes en kalfjes, maar waarom moet het over mij en mijn beperking gaan? Ik ben veel meer dan dat. Daarnaast vermoed ik dat deze rond slingerende complimenten, gevoed worden door ordinaire nieuwsgierigheid. Het ongemak aan mijn kant is niet eenduidig. Ik wil graag dat iedereen weet dat mijn leven net zo gewoon is als dat van ieder ander. Dus beantwwoord ik al die vragen keurig en vriendelijk. Misschien, hoop ik stiekum, stellen ze de volgende keer dan niet zulke "domme vragen". Gaan ze het anders zien. Bovendien vind ik dat je mensen open en onbevooroordeeld tegemoet moet treden. Al denk ik soms "bemoei je met je eigen zaken" of "dat gaat je niks aan". Uit mijn mond zal je dat niet horen. Na al die jaren netjes antwoorden en uitleggen, merkte ik dat de "domme vragen"en nieuwsgierigheid niet verminderden. Tegenwoordig beantwoord ik zo'n compliment daarom met een simpel: "dankjewel!" Echt ego strelend wordt het pas als iemand straal vergeten is dat ik niet kan zien. De drumleraar die vraagt waarom ik geen videoopname maak van het huiswerk, maar een geluidsopname, de collega die je de routebeschrijving op papier onder je neus houdt, de moeder op het schoolplein die wijst waar je kind is. Die momenten zijn pas echt goed voor mijn ego!