Gemakzuchtig of strategisch?

In de jaren 90 studeerde ik gezondheidswetenschappen in Maastricht. Destijds een van de eerste universiteiten waar gewerkt werd met het probleemgestuurd onderwijs. In onderwijsgroepen werd aan de hand van casuïstiek de bestudeerde theorie besproken. Voor mij heel handig. Lang niet alle studieboeken waren in een voor mij leesbare vorm beschikbaar en zo kreeg ik toch een samenvatting van wat er bestudeerd was. Nog dagelijks profiteer ik van de vaardigheid om ergens snel de hoofdlijn uit te halen en te onthouden. Omdat lezen bij mij langzamer gaat dan bij mijn ziende collega’s blijft dit een werkzame strategie. Alhoewel ik me afvraag of strategie wel het goede woord is hier. Het gaat meer over het maken van de goede keuze. Je kent dat vast wel. Je bent op een feestje en je krijgt de keuze uit verschillende soorten gebak. Wil je Slagroomtaart, appeltaart of kersenvlaai? Als ik moet kiezen, kies ik meestal niet hetgeen wat ik het lekkerst vind, maar datgene waar ik het minst mee knoei. Dat gedoe wil ik niet, dus kies ik voor veilig. Een van mijn beste strategische sets als het om gebak gaat, herinner ik me nog goed. In mijn studententijd had ik een vriend. Zijn moeder was niet erg gecharmeerd van zijn keuze voor een blinde vriendin. Mijn eerste bezoekje aan zijn ouders was dan ook beladen. Ik kwam vanuit Maastricht en nam zoals ik vaak deed, Limburgse vlaai mee. Zijn moeder voelde zich daardoor verplicht mijn meegebrachte vlaai bij de koffie te serveren. Vlaai eten ze in Limburg uit de hand. Bovendien had ik er een meegebracht zonder slagroom of andere klieder ingrediënten. Ik kon mijn vlaai dus zonder knoeien opeten. Later bleek dat zijn moeder oorspronkelijk Bossche bollen in huis had voor bij de koffie. Heb je weleens geprobeerd die zonder knoeien te eten? Mij nog nooit gelukt. Soms kies ik gewoon letterlijk strategisch voor de makkelijkere weg. Ik ben liever langer onder weg zonder overstappen, dan sneller met een overstap, Liever iedere dag een schoon shirt aan, dan het risico op rondlopen met vlekken in mijn kleding. Liever aan de arm bij iemand over een druk station dan zelf zoeken en de trap voorbijlopen. Ben ik dan gemakzuchtig? Ik denk van niet. Onder blinden zijn er hierover ook wel grappen in omloop. Een echte “blindenbak” bijvoorbeeld, is een kop zwarte koffie. Dat scheelt gezoek en uitschieten met melk en suiker. Op mijn werk hebben we een koffieapparaat met knoppen. Een kwestie van uit je hoofd leren welke knop welke soort koffie geeft. Er is bedacht dat het apparaat voor mij en mijn blinde collega aangepast moest worden. De grap is dat ze nu op drie knoppen van het apparaat stipjes hebben geplakt. Op de een na bovenste 1 stip, de knop daaronder heeft 2 stippen en de vierde 3. De overige knoppen zijn ongemarkeerd. Er passen namelijk niet meer dan drie stippen naast elkaar op een knop. Volg je het nog: Ik zie niet zoveel verschil. Of ik nu onthoud dat de vierde knop me cappuccino geeft of dat ik onthoud dat ik de knop met drie stipjes moet hebben. Mijn blinde collega grapte al dat 1 stip op de zwarte koffie ook genoeg zou zijn geweest. “want dat is tenslotte de “blindenbak”