Privacy

Sinds het ingaan van de AVG (algemene verordening gegevensbescherming) komt het vaker ter sprake, onze privacy! Die was daarvoor natuurlijk ook belangrijk, maar passeert nu vaker de revue. Ik blijf dan hangen op de vraag: “welke digitale sporen laat je na?” Alles gaat tegenwoordig digitaal. Zeker voor onze doelgroep biedt de digitale weg oplossingen die er vroeger niet waren. Ja, ook ik vraag regelmatig iets aan SIRI, stuur een gesproken Whatsapp bericht of check in bij de een of andere locatie op Facebook. Google ik op mijn naam dan kom ik van alles over mezelf te weten. En als ik het kan terugvinden dan dus ieder ander met toegang tot internet. De vraag is, is dat erg? Mijn Facebookprofiel heb ik behoorlijk dichtstaan en ik deel daar zeker niet alles. Maar waar blijven al die verzoeken aan SIRI? Wie bij Apple kan precies horen dat ik gisteren opzoek was naar een recept voor boterkoek, Dat ik het nummer Rolling in the deep van Adele dagelijks 3 keer speel omdat ik de tekst uit mijn hoofd moet leren en het adres van de dichtst bijzijnde hakkenbar heb opgezocht? Wat weet je dan? Dan weet je dat de kans groot is dat ik boterkoek heb gebakken, van de muziek van Adele houd en dat mijn schoenen stuk zijn. En wat zegt dat dan? Of zegt dat niets? Lastiger vind ik het worden als wij in het kader van de toegankelijkheid via onze smartphone allerlei apparaten gaan bedienen. Verwarming hoger zetten, lichten aan, wasmachine aan. Het is natuurlijk prachtig als apparaten zo gemaakt zijn dat wij ze met tussenkomst van onze smartphone gewoon kunnen gebruiken. Toch ken ik in mijn omgeving heel wat goedziende mensen die dit soort dingen heel bewust niet gebruiken. Als reden geven ze hun privacy. “wie kan allemaal zien wat ik doe?” Hebben wij die keuze ook? Of geven we simpelweg een deel van onze privacy op ten gunste van onze zelfstandigheid? Ach het is denk ik betrekkelijk. Hoeveel mensen niet precies weten wie ik ben en wat ik doe, simpelweg omdat ernu eenmaal niet zoveel mensen met een stok lopen op de plekken waar ik kom. De enige blinde moeder op school, de enige bij mijn sportschool, de enige in onze wijk. Kortom iedereen weet allang wie ik ben en wat ik doe, ook zonder op mijn naam te googelen. (deze blog verscheen in Oog, het magazine van de Oogvereniging)