PH hoog!

Dat er veel verandert rond de puberteit dat weet iedereen wel. Ook onze jongens naderen deze leeftijd of zitten er al middenin. Tot nu toe vind ik het vooral vermakelijk. Dat lijf dat steeds langer wordt, uitschuifbenen en armen en een stem die overslaat. Ineens staan ze voor de spiegel hun haren te stylen, zoeken zorgvuldig hun kleding uit en hebben overal een mening over. In grote lijn zijn er twee standen, aan het scherm van tablet of telefoon geplakt of verveeld hangend op de bank. Een combinatie van deze twee is ook mogelijk. Als het scherm in beeld is, gaat dit vaak samen met doofheid. Oost indisch om dat je zegt dat het scherm weg moet, echt ongehoord, omdat ze hun oordopjes in hebben of je wordt gewoon straal genegeerd. Best onhandig als je niet kan zien wat de werkelijke situatie is…. Soms beticht ik ze daardoor van schermgebruik als ze gewoon oostindisch voor zich uit zitten te dromen en niet reageren op mijn vraag. “hoe kan ik zo onrechtvaardig zijn? Vragen ze dan. “ik heb helemaal geen scherm”. Mijn oren hebben het zwaar te verduren. Die overslaande stemmen kunnen blijkbaar alleen maar in de stand volume hoog. Ieder commentaar, onderling akkefietje of kreet om niks (blijkbaar is het ook heel leuk om zomaar heel hard iets te roepen. Gewoon zomaar een woord), tergt mijn oren. En met drie mannen in huis kom ik er vaak echt niet meer bovenuit. Okee, mijn oren zijn misschien iets te goed afgesteld, gevoeliger dan de meeste oren, soms stop ik gewoon mijn oordoppen in voor wat rust aan mijn hoofd of om minimaal naar mijn eigen muzieksmaak te luisteren. Dan ben ik net zo oostindisch doof en krijg ik gelijk alles wat ik zeg tegen me gebruikt. “Mam, doe je scherm is weg, ik vraag wat aan je.” En ik moet natuurlijk wel meteen antwoorden, een oplossing aandragen of in actie komen…. Anders gaat het volume van het verzoek gewoon verder omhoog. Wat een puberherrie, PH hoog dus.