Schemergebied


Mijn moeder had er een enorme hekel aan, mij in het donker aan te treffen. Of dat nu vroeger ’s nachts was als ik naar de WC ging of op mijn kamer huiswerk maakte, als het donker was buiten moest het licht aan. Ik vind het zelf ook een raar idee om in het donker te zitten. Al voegt verlichting voor mij niks toe, ik doe licht aan al ben ik alleen thuis. Het moment waarop het licht aan moet, is voor mij moeilijk te bepalen. Ik zie vooral het verschil goed als ik buiten ben. Is het een grijze, bewolkte dag dan zie ik dat. Maar of er in een ruimte een lamp aan is, neem ik niet waar. Soms leidt dat tot komische situaties. Samen op een kamer met een collega, neem ik aan dat het licht aan is. Als de collega dan vertrekt terwijl ik van mijn plek ben, vergeet ik te checken of het licht nog wel aan staat. Vervolgens schrikt een andere collega zich rot als hij onze donkere kamer binnenstapt en mij ineens ziet zitten.

Daarnaast komt het regelmatig voor dat ik vergeet de lampen uit te doen. Zeker  nu het ’s ochtends nog donker is als onze zoons naar school vertrekken. Ik ben de laatste die ons huis verlaat en er is weleens een lamp die ik over het hoofd zie. Als ik helemaal onder de lamp ga staan, zie ik of hij aan is. Alhoewel het kan ook best zijn dat ik door de warmte van de lamp de herinnering aan een brandende lamp uit mijn geheugen vis. Om het zeker te weten, gebruik ik een lichtsensor. Die piept hoog als het licht is en laag als het donker is. Heel handig om het moment waarop het te schemerig wordt te bepalen.

Mijn man en zoons vinden het niet zo’n probleem mij in duisternis gehuld op plekken in huis achter te laten. Zij doen het licht dat ze aan hebben gezet weer uit. Het voorkomt dat er onnodig licht aan staat in huis. Niet in de woonkamer natuurlijk, maar wel als we even boven iets moeten doen. Afgelopen weekend waren mijn zoons met een vriendje samen op zolder aan het chillen. Ik ging de was in de droger stoppen en was ook op zolder. Terwijl ik nog bezig was, stommelden zij de trap weer af. Gewoontegetrouw schakelden zij het zolderlicht uit. Ineens hoorde ik het vriendje zeggen: “hé joh je zet je moeder in het donker!” Het antwoord dat 1 van mijn zoons gaf, deed me in de lach schieten. “Oh, mijn moeder werkt gewoon door in het donker, die merkt niet eens dat we het licht uit doen, goed voor het milieu toch?”

Toch werk ik liever met het licht aan. Ik moet dan wel ontzettend opletten dat ik het tijdig uit of aan zet. Donker voelt zwaar en licht voelt licht. Het schemergebied blijft een uitdaging.

 

 

 

 

 

 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Een mix van nagelnieuw en eerder gezien

Malle(n) mannen

De druppel