De held op sokken

In deze tijd proberen wij onze contacten minimaal te houden. Wel blijft het fijn als ons huis zo nu en dan gepoetst wordt. Bovendien heeft degene die bij ons schoonmaakt er niets aan als haar inkomsten stilvallen. Daarom vertrekken wij deze avond naar het bos, zodat zij aan de slag kan.

Meestal hebben onze jongens het niet zo op wandelen. Ze zien dat als een verplichtnummer, waar ze met moeite aan deelnemen. Dit keer ontstaat er  in het stille bos iets heel anders. Het rondje lopen, voelt als een uitje, even weg van huis. Blijkbaar is na al dat schermwerk (zowel school als hobby) veel energie over. Als twee jonge honden rennen ze over de paadjes, klimmen in bomen en spelen hele scenes na. Die dan wel met het nodige geweld van al die schermspelletjes zijn overgoten. Wij wandelen gewoon een rondje en moeten flink opletten voor langs zwiepende takken, onze jongens die ineens uit het struikgewas tevooschijn springen en verbazen ons over de terminologie die ze daarbij bezigen.

Verder is het bos stil. Afgezien van de vogels die prachtige concerten geven en het geknisper van takken en bladeren onder onze voeten. De grond is nu al gortdroog en het is pas april.

Na een tijdje prikt er iets in mijn voet. Er zit vermoedelijk iets in mijn schoen. Balancerend op één been doe ik een poging de boosdoener uit mijn schoen te wurmen. Het helpt niet, de stekel zit blijkbaar in mijn sok. Mijn man geeft me een steuntje en terwijl ik nog steeds op één been sta, trek ik mijn schoen en sok uit. Vervolgens probeer ik met een hand mijn sok weer aan te krijgen. Na wat geklungel lukt dat. Dan mijn schoen. De lip klapt dubbel, waardoor ik beide handen nodig heb om alles weer goed te krijgen. Wiebelend op mijn ene been laat ik mijn man los. Als ik niet oppas, sta ik zo met mijn sok weer in de prikkels en begint het weer van voren af aan. Hij pakt mij vast, zodat ik blijf staan. Net op dat moment springt een van onze jongens uit het struikgewas tevoorschijn. Hij aanschouwt onze wiebelige positie en vraagt vol verbazing: “Zijn jullie aan het dansen ofzo?”

Mijn man antwoord droogjes: “Nee hoor, wij oefenen voor een circusact, zie je dat niet?” Ik moet zo lachen dat ik als nog met mijn sok in de prikkels ga staan en het hele feest weer van vooraf aan begint. Onze “saaie boswandeling” is veranderd in een gezinsuitje vol spel, dans en circus. En ik, ik speel de held op sokken.