Anderhalve meter fotoshoot
Ik vind het leuk om te vertellen hoe ik de dingen in het
dagelijks leven doe en zie. Mijn perspectief is op heel gewone dingen, waar de
meeste mensen nooit over nadenken, soms net iets anders. Toch gaan veel dingen
bij mij precies zo als bij anderen. Zo merk ik dat mijn dagelijkse beleving van
deze coronacrisis lijkt op die van de mensen om mij heen. Dat ik niet kan zien,
speelt daarin geen rol. Het gaat dan vooral om de inhoud ervan. Praktisch
gezien zijn de verschillen groot en worden groter naarmate de versoepelingen
toenemen. Leidend tot dilemma’s waar ik nog nooit over heb nagedacht.
Een paar weken geleden werd ik geïnterviewd voor de nieuwsbrief
“chronisch zieken en gehandicapten” van ZonMw. Telefonisch, dus niets aan de
hand. “We willen graag wat foto’s bij het artikel.” vertelde de interviewster
enthousiast. De afspraak met de fotograaf volgde spoedig.
Het voelde bijna als een verademing iemand anders in ons
huis te hebben, na maanden met alleen de vaste bewoners. Iemand anders om in
levende lijve mee te praten. Dat hadden we weken niet meer gedaan binnenshuis. Al
gauw bleek de anderhalve meter fotoshoot nog best een uitdaging. Vanaf
anderhalve meter foto’s maken, gaat natuurlijk prima. Van positie wisselen,
zowel voor mij als de fotograaf met anderhalve meter afstand, leverde in onze
woonkamer verrassende omwegen op. Bij iedere beweging die je wil of gaat maken,
hardop zeggen wat je gaat doen, in de goede houding komen voor de foto zelf met
alleen verbale aanwijzingen en terwijl je over iedere stap nadenkt,
spontaniteit creëren. Heel handig dat mijn gezinsleden thuis waren om een
handje te helpen. “Je moet eerst hierheen lopen anders kom je te dichtbij, pas
op daar staat een lamp of een flauwe grap makend om mij aan het lachen te
krijgen voor een beter fotoresultaat. En last but not least hun “soms
uitgesproken” oordeel over het resultaat.
Het werd een super gezellige, ontspannen en bijzondere
fotoshoot. Over de foto’s heb ik zelf natuurlijk niet echt een mening. Het
interview is mooi geworden. De tekst ademt de sfeer van ons gesprek, dat
afwisselend serieus en lichtvoetig was. Ook de foto’s geven ongetwijfeld iets
prijs van de ontspannen ochtend, waarop ze gemaakt zijn. Dat is in elk geval zoals
ik ze zie, alzie ik ze natuurlijk niet echt. Op naar de volgende anderhalve
meter uitdaging.
Het interview zelf, vind je hier:
Reacties
Een reactie posten