Tastbare herinneringen

Afscheid nemen hoort bij het leven. Je weet dat de dag komt dat je dierbaren ineens niets meer kunt vragen. Juist dan dringen al die vragen zich op. Waarom heb je die nooit eerder gesteld?

De stroom herinneringen lijkt eindeloos. Bij het horen van dat ene liedje, voel je je weer een kind: Je zit weer in de auto op vakantie in Frankrijk mee te fluiten. Je voelt de slappe lach opkomen, de warmte van de zon en je ruikt de geur van zonnebrand.

 

Bij het regelen en bedenken van de plechtigheid voelde ik ook iets anders. Ik voelde mij weer eens “ongelofelijk blind”. Hoewel blind zijn bij mij hoort, kunnen de consequenties me  nog altijd plotseling overvallen. Online bloemen uitzoeken: niet echt voor mij weggelegd. Op een afstandje het totaal plaatje bekijken: onuitvoerbaar.  Zien wie de aula binnenloopt: kan niet.

 

Ten slotte het aller lastigste: de foto’s. Uitzoeken welke mooi zijn om te tonen: ik heb geen idee. We blijken er ook niet zoveel te hebben gemaakt.

Mij zeggen die foto’s niet zoveel. De levensloop in foto’s, tja ik was erbij….

Ik kan bij sommige gebeurtenissen wel een beeld oproepen, maar bij de meesten ben ik dat allang vergeten. Of heb er helemaal geen beelden bij.

 

Die foto’s, herinneringen aan een mooi en vol leven. Een fotoboek dat je doorbladert, een foto die je inlijst en waar je dagelijks naar kijkt:

Die tastbare herinneringen zijn er niet.

 

Ik moet het doen met de herinneringen in mijn hoofd. Hoewel….

 

Mijn zus beschrijft me één van de foto’s van een vakantie. Je ziet ons gezin in de auto. Ik ben dat kleine blonde meisje midden op de achterbank. Dat beeld blijft gekoppeld aan het fluitliedje, de opkomende slappe lach, de warmte en de geur van zonnebrand.