Tastbare herinneringen
Afscheid nemen hoort bij het leven. Je weet dat de dag komt
dat je dierbaren ineens niets meer kunt vragen. Juist dan dringen al die vragen
zich op. Waarom heb je die nooit eerder gesteld?
De stroom herinneringen lijkt eindeloos. Bij het horen van
dat ene liedje, voel je je weer een kind: Je zit weer in de auto op vakantie in
Frankrijk mee te fluiten. Je voelt de slappe lach opkomen, de warmte van de zon
en je ruikt de geur van zonnebrand.
Bij het regelen en bedenken van de plechtigheid voelde ik
ook iets anders. Ik voelde mij weer eens “ongelofelijk blind”. Hoewel blind
zijn bij mij hoort, kunnen de consequenties me
nog altijd plotseling overvallen. Online bloemen uitzoeken: niet echt
voor mij weggelegd. Op een afstandje het totaal plaatje bekijken:
onuitvoerbaar. Zien wie de aula
binnenloopt: kan niet.
Ten slotte het aller lastigste: de foto’s. Uitzoeken welke
mooi zijn om te tonen: ik heb geen idee. We blijken er ook niet zoveel te
hebben gemaakt.
Mij zeggen die foto’s niet zoveel. De levensloop in foto’s,
tja ik was erbij….
Ik kan bij sommige gebeurtenissen wel een beeld oproepen,
maar bij de meesten ben ik dat allang vergeten. Of heb er helemaal geen beelden
bij.
Die foto’s, herinneringen aan een mooi en vol leven. Een
fotoboek dat je doorbladert, een foto die je inlijst en waar je dagelijks naar
kijkt:
Die tastbare herinneringen zijn er niet.
Ik moet het doen met de herinneringen in mijn hoofd.
Hoewel….
Mijn zus beschrijft me één van de foto’s van een vakantie.
Je ziet ons gezin in de auto. Ik ben dat kleine blonde meisje midden op de
achterbank. Dat beeld blijft gekoppeld aan het fluitliedje, de opkomende slappe
lach, de warmte en de geur van zonnebrand.
Leerzame kijk in jouw leven Ellen. Sterkte met het verlies ...
BeantwoordenVerwijderenDaan Leseman
Een bepaalde geur zeep - je ruikt hem bijna nooit meer - brengt me terug naar mijn grootmoeders badkamer. De tabakspot in de vorm van een uil die op mijn opa's piano stond en die ik regelmatig aai, net als toen.
BeantwoordenVerwijderenEen koosnaampje - wel honderd. Een bepaalde zin uit een film. De smaak van een gerecht op een bepaalde vakantie. Muziek - zowel de nummers van het afscheid als al die andere nummers die ineens over afscheid lijken te gaan en zelfs een enkele celloklank, of een trompet. Knuffels. Een trui van hem, een beetje muf.
Ja, en dan heb ik het geluk dat ik ook foto's heb, duizenden foto's. Ik wens je goede herinneringen en de kracht dit verlies te doorstaan (maar je hoeft niet sterk te zijn, zei iemand mij heel lief).