Dubbeldwalen

In deze coronatijd, wandel ik om genoeg beweging te houden, dagelijks door onze wijk. Meestal loop ik alleen, soms gaat één van mijn gezinsleden mee. Bewegen is niet het enige doel van dit rondje trouwens. Regelmatig besluit ik een eindje te gaan lopen om even met mezelf alleen te kunnen zijn. Niet dat mijn huisgenoten me constant de kop gek zeuren als ik thuis werk, maar vrijwel ieder moment kan iemand me wat komen vragen. Dat storen is natuurlijk helemaal niet erg. Zeker niet als dat is om me van een kop thee of koffie te voorzien als ik de hele middag in een Zoom meeting zit of om te vertellen hoe het op school was. Toch leidt het tot een onrustig gevoel. Zo’n wandelingetje gebruik ik om ongestoord mijn gedachten over iets te laten gaan. Als ik achter mijn pc vastloop bij het bedenken van een oplossing, helpt zo’n beetje buitenlucht heel goed. Normaalgesproken op kantoor zou ik op zo’n moment naar de koffieautomaat lopen en onderweg even met een collega sparren. Nu ik volledig thuiswerk, is mijn enige sparringspartner mijn man. Overigens levert zo’n onderonsje over ons beider werk, hele aardige ideeën op. Dit klankbord uit een totaal ander werkgebied, dat is pas echt integraal werken. Natuurlijk zou ik een collega kunnen bellen of mailen, maar dat doe ik eigenlijk alleen als ik een concrete vraag heb. Meestal loop ik ongeveer hetzelfde rondje dat ik afhankelijk van de beschikbare tijd, wat kan uitbreiden of inkorten. Ik ken de weg op mijn duimpje en op het ritme van mijn voeten en stok komen mijn gedachten op gang. Tot op het moment dat ik zover in gedachten ben dat ik vergeet op te letten waar ik loop. In mijn geval is boem dan meteen hoh. Nog gekker wordt het als ik niet meer precies weet waar ik ondertussen loop. Ik kan niet even om me heen kijken om me te oriënteren. Doorlopen en hopen dat je iets onder je voeten voelt dat zorgt voor herkenning of uit het klankbeeld van de bebouwing afleiden wat je locatie is, is dan wat rest. Laatst liep ik weereens zo in gedachten te dwalen en sloeg rechtsaf een straat in. Ik was er heilig van overtuigd dat ik nog een heel stuk van huis was. Zette de pas erin en sloeg op de verkeersdrempel links af. Misschien had ik conclusies moeten verbinden aan het feit dat twee buurjongetjes mij vrolijk gedag groeten. Maar ik dacht: “Goh, wat zijn die een eind van huis aan het spelen.” En liep stug door. Tot ik ineens uitkwam bij een weg met meer verkeer. Ik snapte er niks van, welke weg was dit? Ik liep een stuk de straat in, maar Voelde geen herkenningspunten onder mijn voeten en toen ik een bus hoorde langsrijden, begreep ik er helemaal niks meer van. Er was maar één oplossing. Op mijn telefoon opende ik de GPS app. En ja hoor, ik was mijn huis gewoon straal voorbij gelopen. Dwalend in mijn gedachten was ik bijna verdwaald in mijn eigen buurt. Dubbeldwalen dus.