Zoom-praktijken

“Kan je je scherm iets kantelen?” vraagteen van mijn collega’s vriendelijk, “Ik zie nu alleen de bovenkant van je gezicht.” Voorzichtig duw ik mijn laptopscherm iets van me af. “Nee, precies de andere kant op.” Instrueert een ander. Millimeter voor millimeter zet ik mijn scherm rechterop tot ik goedkeuring hoor van mijn vergadergenoten. ‘Aan je trui te zien is het nog steeds koud op zolder bij jou.” concludeert iemand grinnikend wanneer de nog ontbrekende collega online verschijnt. Zomaar een paar informele videovergaderzaken die uitgewisseld worden. Al gauw duiken we de inhoud van ons overleg in. Afgezien van een keer roepen dat iemand nog op mute staat, zijn we allemaal snel vergeten dat iedereen thuis zit. Informatie wordt uitgewisseld, allerlei vragen beantwoord, de discussie gevoerd. De een klinkt alsof hij zijn microfoon bijna opeet, de ander hoor je met zijn pen klikken als hij nadenkend een betoog houdt. Achter mij hoor ik mijn man de zoldertrap opkomen. Hij zet een kop koffie naast me op mijn bureau en tikt op het bureaublad om mijn aandacht erop te vestigen. “Hé, dat heb je goed geregeld!”roept een collega uit. “Mijn koffie staat nog beneden.” We vervolgen ons overleg weer alsof er nooit iemand anders in beeld gekomen is. De tijd vliegt voorbij. Ondanks dat het al eind van de dag is, zit de energie er flink in. Ik maak aantekeningen en spring terug naar Zoom om mijn microfoon van mute te halen. Ik stel een vraag over de zojuist afgesproken actie. Als je aan het woord bent, kom je groter in beeld, zolang je alleen luistert, zien de anderen je slechts in pasfotoformaat. Nu ik door mijn vraag te stellen in beeld kom, ziet een van mijn collega’s ineens iets. “Hé Ellen het lijkt wel Haloween bij jou. Je ziet er heel griezelig uit!” Ik schiet in de lach en realiseer me dat ik totaal vergeten ben dat de schemering is ingevallen. Snel zet ik mijn koptelefoon af en sta op om het licht aan te doen. Als ik weer achter mijn laptop zit, gaat de discussie allang weer over de inhoud.