Een rinkelende generatiekloof

Hun mobieltjes, die zitten aan de handen van onze pubers vastgeplakt. Ermee bellen doen ze overigens nauwelijks. Behalve dan als ze samen met vrienden aan het gamen zijn en via WhatsApp groepsgesprek open zetten. Nou ja, gesprek…. Als ik op afstand meeluister wat daar gezegd wordt, hoor ik uitroepen als: “Kijk uit, achter je!” of “Ik ben dood!” of een serie scheldwoorden waarvan ik niet eens wist dat die bestonden, omdat er in de game iets is gebeurd waar ze de balen van hebben. Een andere stand is liggend op je bed met je telefoon in je handen, waarop het ene na het andere YouTube-filmpje wordt bekeken. Ik krijg tegenwoordig al jeuk als ik het lachje of het taalgebruik van de vaste YouTube herken. Om te voorkomen dat ik daar iets over zeg, stoppen ze de dopjes in hun oren. Liefst wandelen ze zo door het hele huis. Ondertussen iets te drinken of te snoepen pakkend, want stel je voor dat je zo’n filmpje op pauze zet of niet afkijkt. Ik hoor ze in de keuken en vraag iets. Het antwoord op mijn vraag komt niet, omdat ze niet gehoord hebben wat ik wilde weten. Eerlijk is eerlijk ook ik maak me schuldig aan dit laatste. Ik heb vaak mijn oortjes in om naar een boek, muziek of iets anders op mijn smartphone te luisteren. Als ik dan niet meteen antwoord geef op hun vraag, klinkt het verontwaardigd: “maham, luister je wel..” en krijg ik een duw om mijn aandacht direct te trekken. Naast dat ieder in ons gezin een mobieltje heeft, bezitten wij nog altijd ons vaste nummer inclusief telefoontoestel. Al jaren een draadloos geval waarvan de batterij om de haverklap leeg is. De laatste tijd kwam het voor dat we niet eens meer konden opnemen zo slecht was de batterij. Daarom besloten we er weer een echt vast nummer van te maken. Op onze piano staat nu zo’n toestel aan een draadje met een hoorn op de haak. Het blijkt hartstikke hip zo’n retro attribuut in huis. Ik heb onze pubers trouwens zelden zo raar zien opkijken. Buiten hun zicht belden wij ons eigen nummer en vroegen: “Neem jij even op?” Gehoorzaam liepen ze naar het rinkelende ding en stamelden: “Hoe moet dat?” Nog hilarischer werd het toen we vroegen één van ons te bellen met dit nieuwe toestel. Zonder de hoorn van de haak te nemen toetsten ze het nummer in en vroegen op welke knop ze moesten klikken om te bevestigen. “Je moet eerst de hoorn opnemen en dan het nummer intoetsen”, instrueerden wij. Gehoorzaam volgde onze oudste de instructie op. “Ik hoor een piep, volgens mij doet hij het niet?” klonk het vol verwondering toen hij de kiestoon hoorde. Wij kwamen niet meer bij. Een kiestoon, nog nooit van gehoord, Een nummer kiezen zonder kengetal ervoor, ongelofelijk, kan dat echt? De toon voor “in gesprek”, raadselachtig…. Ineens beseften we dat we hier een rinkelende generatiekloof te pakken hebben.