Het stroomt weer!

“Het oversteekpunt bevindt zich op 90 meter op 12 uur,” meldt mijn GPS als ik het stationsgebouw van Amsterdam Bijlmer verlaat. Voor me ligt een groot plein. Op het plein zijn weinig tot geen herkenningspunten. Het is de kunst om zo goed mogelijk rechtdoor te lopen. Je kan het plein aan allerlei kanten verlaten. Op goed geluk begin ik te lopen. Vorige keer lukte het zowaar in één keer om op het goede punt uit te komen. Vandaag is mijn koers minder strak. “Het oversteekpunt bevindt zich op 10 uur,” hoor ik mijn GPS melden. Ik draai wat bij, maar doe dat te ver, zodat het punt nu ineens rechts van me blijkt te zijn. Ik hoor een groepje studenten en besluit het te vragen. Zij moeten dezelfde kant op blijkt. Ik loop achter hun gezellige geklets aan en steek over op de goede plek. Wat later loop ik door de draaideur van het kantoorgebouw. Het is mijn tweede dag vandaag. Zoals gewoonlijk ben ik te vroeg. Geen van mijn nieuwe collega’s is er nog. Met een cappuccino ga ik in de koffiehoek zitten die vlak achter de receptie ligt. We hebben vandaag een teamdag en ik heb nog geen idee waar ik de zaal vinden kan. Via de groepsapp laat ik weten dat ik er ben. Na een tijdje druppelen mijn collega’s binnen. De sfeer is ontspannen. Alsof ze nooit anders hebben gedaan, nemen ze me mee naar de zaal, door het hele kantoorgebouw en in de lunchpauze naar buiten. Ik probeer zoveel mogelijk routes te onthouden. We maken kennis en al gauw word ik ondergedompeld in een voor mij nieuwe wereld. Gelukkig mogen we 1 dag per week op kantoor werken, de andere dagen zijn we online. Mijn laptop doet het en ook de braille software is geïnstalleerd. Er is nog wel veel finetuning en uitleg van alle systemen nodig, die staan al gepland. Helaas zijn al die “handige apps in de cloud” vooral visueel ontworpen en gaan ervanuit dat je een muis gebruikt. Elk programma heeft weer net andere sneltoetsen. Ik heb naast mijn toetsenbord al een braillelijstje liggen met de meest voorkomende. Na een lange dag vol nieuwe indrukken loop ik terug naar het station. Als ik net het gebouw uit ben, spreekt een onbekende collega me aan. Hij biedt aan samen met mij op te lopen. Ik neem zijn aanbod dankbaar aan. Druk kletsend over wat wij beiden voor werk gaan doen, wandelen we het perron op. Ook hij is 1 september begonnen. Ik verbaas me over de drukte in de trein. In de afgelopen anderhalf jaar heb ik nauwelijks gereisd. Het voelt heerlijk weer onderdeel te zijn van het woon- werkverkeer. Pas nu ik ze weer heb, realiseer ik me hoe ik al die toevallige ontmoetingen en gesprekjes gemist heb. Toch ben ik blij dat de volgende dag een thuiswerkdag is. Voor ik het weet zit ik lekker online te overleggen en maak ik kennis met allerlei mensen. Veel gaat in het Engels, dat is voor mij even geleden, maar het went snel. Aan het einde van de dag ben ik wederom gesloopt en duik vroeg mijn bed in. Ik voel ook iets anders. Ik voel energie die weer stroomt, heerlijk!