Liefde is blind

Het spreekwoord haal ik graag uit zijn verband als het mij uitkomt, maar de werkelijke betekenis is veelzeggend. Als je verliefd bent, zie je alleen iemands goede eigenschappen, de slechte zie je niet. Toch herinner ik mij van de middelbare school vooral dat ik altijd dacht: “hoe kan liefde nu blind zijn, geen leuke jongen die mij wil. Blind vindt hij raar, onhandig en onaantrekkelijk. Dat die puberjongens met zichzelf in de knoop zaten, drong niet tot me door. Mijn oudere, ziende zussen hadden geen vriendjes dus thuis was er niks aan de hand. Ongemakkelijk werd het als op een klassenavond werd geschuifeld en gelonkt. Ik stond buitenspel. Soms mocht ik met het vriendje van mijn vriendin dansen, maar dat hielp natuurlijk niks. Ik voelde me alleen en wist niet wat ik moest. Tijdens mijn studie kreeg ik voor het eerst een vriendje. We leerden elkaar kennen via een gezamenlijke vriend. Ineens telde ik mee. Helaas zag zijn moeder het anders. Waarom had nu uitgerekend haar zoon een blinde vriendin gekozen? Ik deed mijn best zo min mogelijk blind te zijn, maar dat kan natuurlijk niet. Na vijf jaar liep de relatie hierdoor op de klippen. We bleken te jong en onervaren om hier weerstand tegen te bieden. Al koester ik dagelijks zijn uitspraak uit die tijd: “Beter blind dan kortzichtig.” Het duurde niet lang voor ik een nieuwe relatie kreeg. Een van de begeleiders op mijn eerste skivakantie wilde maar niet uit mijn hoofd. Als je op zo’n berg blindelings op iemand kan vertrouwen, dan in het gewone leven vast ook. Inmiddels zijn we ruim 20 jaar gelukkig getrouwd en hebben twee prachtige zonen. Ik vraag mijn man weleens of hij het niet ontzettend irritant vindt met zo’n blinde vrouw. Zijn antwoord: “Elke gek heeft zijn gebrek en bovendien is liefde blind.”