De klompen van Tinus

We kochten ze in zo’n winkeltje met allerlei spullen. Mijn man en ik waren samen een weekendje weg en struinden door het centrum van Alkmaar. Het is alweer vier jaar geleden. Onze oudste zat in groep acht en speelde in de eindmusical het opaatje Tinus. Bij de omschrijving van zijn outfit stond vermeld dat Tinus op klompen liep. En hier stonden ze, maat veertig. Tijdens het opvoeren van de musical voor hem aan de ruime kant, maar hij kon er zonder struikelen en te veel lawaai op lopen. Na die tijd belandde het paar klompen bij onze achterdeur. Altijd handig als je even snel iets in de kliko wil gooien of iets uit de koelkast in de schuur nodig hebt. Geregeld klosten onze jongens of ik door onze tuin. Nu vier jaar later, ben ik de enige die de klompen nog past. Soms trekken de jongens ze wel aan, maar lopen dan met hun hakken op de rand en krijgen zere voeten. Niet alleen hun voeten zijn groter dan de mijne, dat geldt voor meer zaken. Afgelopen oudjaarsavond toen we elkaar een gelukkig nieuwjaar wensten, bleek ook onze jongste mij boven het hoofd gegroeid. Met mijn 1.78 ben ik niet klein, maar weet ook zeker dat onze pubers nog verder de hoogte in gaan. Qua gewicht heeft onze oudste me bijna bijgehaald. Nog even en ik ben de kleinste en de lichtste hier thuis. Toch denk ik altijd aan dat kleine jongentje met te grote klompen als ik door onze tuin klos. Het blijven immers de klompen van Tinus!