Prachtige pubers

Mijn man is een weekje skiën dus wij zijn met zijn drieën thuis. Niet nieuw, want dat hebben we al vaker gedaan. Toch ben ik verrast. Door corona was de vorige keer minstens 3 jaar terug. Wat zijn onze jongens zelfstandig geworden. Ineens zijn taken in huis al uitgevoerd voor ik er überhaupt aan gedacht heb. Ook merk ik dat ze zich soms te verantwoordelijk voelen voor mij, niet nodig natuurlijk, maar wel ontroerend. Dan weer kruipen ze naast mij in ons grote bed en willen ze dat ik een beslissing voor ze neem. Prachtig die pubers, je weet nooit helemaal waar je aan toe bent. De ene keer word je advies meteen in de wind geslagen. “Dat weet ik heus zelf wel.” De andere keer merk je dat ze nog lang niet volwassen zijn. Wanneer een vriendin komt eten, scheppen zij keurig het eten voor iedereen op, schenken drinken in en ruimen later de tafel af. Voorbeeldig gedrag. Als ik een paar dagen later ’s avonds terug kom van yoga, is alles nog precies zoals ik het heb achtergelaten. Niks even helpen….. te druk met hun spelletjes op een of ander scherm. Weer een dag later springen ze zonder vragen bij als de boodschappen worden bezorgd. Of zou dat komen omdat er lekkers bij zit? Toen ze klein waren, zag ik best op tegen het krijgen van pubers in huis, nu ze puber zijn, kan ik me die kleintjes haast niet meer voorstellen. De schaamte voor hun blinde moeder is inmiddels voorbij, al blijft het een dingetje. Tegenwoordig krijg ik gewoon snoeihard commentaar: “Mam, je hebt zitten knoeien met de yoghurt, dat ga ik echt niet opruimen hoor!” of “Kijk toch eens uit waar je loopt, je weet nou toch wel dat daar een afstapje is.” Zware stemmen, onstilbare eetlust, ongeïnteresseerdheid, impulsiviteit, maar vooral slungelige lijven die komen knuffelen met hun moeder. Heerlijke pubers, waar ik elke dag van geniet.