Pauze

Het besluit voelt onwennig. Diep van binnen weet ik dat het een goed besluit is, dat het kansen zal brengen die ik nu nog niet zie en dat het tijdelijk is. Het lukt alleen nog niet om de criticus in mijn hoofd uit te zetten. “Wat ga je eigenlijk doen? Wat vinden anderen ervan?” “Hoe ga je daar eigenlijk mee om?” En meer van dat soort gedachten. De waarheid is: Ik weet het even niet meer precies. De afgelopen tijd heb ik drie baanwissels gehad. Alle drie de banen zijn om verschillende redenen na ruim één jaar gestopt. En nu? Wat is de beste volgende stap? Wat ga ik nu doen? Ik neem de vacatures door. Het fijne is het zijn er veel. Allemaal hebben ze wel iets leuks. Tegelijk denk ik bij veel dingen: Oh nee, dat heb ik al zo vaak gezien. En dus is het tijd om stil te staan. Ik moet vertragen en nadenken. Wat past bij mij? Waar word ik vrolijk van? Stil zitten is niet zo mijn ding. In mijn hoofd buitelen de plannen voor korte cursussen alweer over elkaar heen. Ik spreek mezelf streng toe: Nee, ik ga nog niks plannen… Eerst rust, niks moeten en bijkomen, dan komen de plannen vanzelf wel. Hoe lang is zo’n pauze dan? Vraag ik me steeds af. “Kom ik de arbeidsmarkt wel weer op?” Mijn leeftijd en beperking helpen niet. Ik heb wel een ongeveer plan, maar niks staat vast. Ik zie het wel en alleen dat al is een nieuwe ervaring.