Onbekende, helpende handen

Het is donderdagmorgen en ik ben op kantoor aan het werk. Net terug van een overleg zit ik achter mijn bureau te lezen als ineens het alarm gaat. Ik schrik van het volume van het ontruimingsbericht. Nergens is een oefenontruiming aangekondigd, wel is het rond lunchtijd en enkele collega’s vermoeden een loosalarm door een foutje in de keuken van ons bedrijfsrestaurant. Toch staat iedereen op om het gebouw te verlaten. Ik werk nog niet zo lang hier en het is voor mij de eerste ontruiming. Mijn werkplek zit vlakbij de noodtrap, een bewuste keuze om in geval van calamiteit snel weg te kunnen. Het is een metalen wenteltrap en met mijn taststok in de ene en de draaiende leuning aan de andere hand begin ik te dalen. Wij werken op de tiende dus we moeten heel wat trappen af. Na iedere trap is er weer een deur en sluiten collega’s van lagere verdiepingen zich aan. Mensen houden even in als ze mijn stok zien en als ze mijn hand zien zoeken naar de volgende trapleuning leggen ze mijn hand erop. Voor ik het weet hebben we alle draaitrappen gehad. Nu moeten we nog twee gewone trappen af. Een voor mij onbekende collega neemt me het laatste stukje mee en dan sta ik buiten. Het duurt even voor mijn collega’s er ook zijn. Mensen hebben mij steeds voor gelaten en daardoor ben ik sneller buiten dan de rest. Al gauw hebben we elkaar weer gevonden. Inmiddels is bekend dat het alarm loos was en we besluiten van de gelegenheid gebruik te maken en samen buiten te lunchen. Een goede ervaring die mij ervan overtuigt dat ook een ontruiming met meer haast voor mij hetzelfde zal verlopen. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik meegenomen word in de stroom en de hulp krijg die ik nodig heb. Het voelt goed, die onbekende, helpende handen.