We gaan fietsen

Als klein jochie had je het er vaak over. Jij ging straks voorop de tandem. Onze eerste ervaring was op Terschelling op een simpelere, lage huurtandem. (zie Ommekeer: https://braille-blog.blogspot.com/2019/09/ommekeer.html) Een jaar later thuis was het handig als jij een stukje voorop fietste, zodat papa jouw fiets even kon gebruiken om met een omweggetje friet te halen. Je vond het spannend, maar deed het wel. Daarna had je het er nooit meer over en wij lieten dat zo. Al tijden was je lang genoeg om met gemak voorop te fietsen, blijkbaar vond je dat nergens voor nodig. Totdat wij samen naar het ziekenhuis moesten voor jouw jaarlijkse controle. Eerder gingen we met de bus (zie Gewoon moeder!: https://braille-blog.blogspot.com/2018/03/gewoon-moeder.html)) naar de kinderarts, nu naar de MDL-arts. De afspraak was vroeg in de morgen. Voor een puber die vakantie heeft wel heel erg vroeg. De bus zou meer tijd kosten. Zo’n kwartiertje extra slaap was je veel waard en je koos zonder een spoor van twijfel: “We gaan met de tandem mam.” Het startte wat onwennig, maar al snel kreeg je er lol in. Langzaam naar het stoplicht fietsen, zodat we meteen groen zouden hebben en niet hoefden af te stappen. Ook in het ziekenhuis wist je hoe alles werkte. Ik voegde weinig toe. Toch liet je duidelijk merken dat je het fijn vond samen te zijn. De terugweg ging al een stuk soepeler. Ik ben benieuwd hoe je volgende stap eruitziet.