Braille-blog

Het is donker en vroeg als ik de deur uitloop richting station. Op straat is het stil en ik zet de pas erin. Halverwege bots ik vol tegen een deelscooter die midden op de stoep staat. Het alarm piept als ik er langs manoeuvreer. Achter me stopt een fietser. “Ik zet hem gelijk aan de kant mevrouw, idioot dit.” Ik bied aan te helpen sjouwen, maar de fietser sleept de deelscooter al uit de weg. Goedgehumeurd door dit voorval klim ik even later de trap van het station op. De trein blijkt korter dan normaal en een medereiziger neemt me mee naar binnen en zoekt een goede zitplaats voor me. Als ik een uur later uitcheck op station Den Haag, duikt een dame op die vaak met mij oploopt naar kantoor. Gezellig kletsend wandelen we samen door de drukte. Mijn toegangspasje werkt niet in één keer als ik door de poortjes wil en iemand van de beveiliging kijkt mee tot het poortje openschuift. Bij de lift houdt een collega de deur voor mij open, zodat ik nog mee naar boven kan. Op onze verdieping is h...

Sinds jaren werk ik geregeld thuis. Het begon met twee halve dagen, zodat ik er ’s middags kon zijn als de jongens vrij waren. Mijn laptop zette ik neer waar dat toevallig handig was. Aan de eettafel of letterlijk op schoot. Tijdens de lockdown werd thuiswerken structureel en verhuisde ik naar zolder. Een open ruimte waar ook werd gegamed en soms televisie gekeken. Bij mijn baanwissel besloot ik daarom een klein bureau in de woonkamer te zetten en daar te werken. Het voldeed prima. Wel was het onrustig als er ineens iemand thuiskwam of nog moest ontbijten, terwijl ik al in een online overleg zat. Van de zomer besloten we onze zolder te verbouwen, een van de jongens slaapt daar nu en zijn oude slaapkamer is nu mijn thuiskantoor. Pas nu ik deze eigen plek heb, ontdek ik hoe ik die miste. Niet meer melden dat je een online vergadering hebt of naar een stillere plek lopen om te bellen, maar gewoon ongestoord met de deur dicht aan de slag. Ook om rustig een blog te schrijven, muziek te ...