De meeste mensen helpen

Het is donker en vroeg als ik de deur uitloop richting station. Op straat is het stil en ik zet de pas erin. Halverwege bots ik vol tegen een deelscooter die midden op de stoep staat. Het alarm piept als ik er langs manoeuvreer. Achter me stopt een fietser. “Ik zet hem gelijk aan de kant mevrouw, idioot dit.” Ik bied aan te helpen sjouwen, maar de fietser sleept de deelscooter al uit de weg. Goedgehumeurd door dit voorval klim ik even later de trap van het station op. De trein blijkt korter dan normaal en een medereiziger neemt me mee naar binnen en zoekt een goede zitplaats voor me. Als ik een uur later uitcheck op station Den Haag, duikt een dame op die vaak met mij oploopt naar kantoor. Gezellig kletsend wandelen we samen door de drukte. Mijn toegangspasje werkt niet in één keer als ik door de poortjes wil en iemand van de beveiliging kijkt mee tot het poortje openschuift. Bij de lift houdt een collega de deur voor mij open, zodat ik nog mee naar boven kan. Op onze verdieping is het al gezellig druk. Een collega komt hallo zeggen als ik bij mijn vaste werkplek kom en ze checkt of ze nog iets voor me kan betekenen. Ik word vrolijk van dit soort ongedwongen behulpzaamheid. Alhoewel, het kan nog een tandje meer ontdek ik tijdens onze vakantie op Tenerife. De taxichauffeur die oplet of ik mijn hoofd niet stoot bij het instappen, de ober die mijn stoel aanschuift. Dat klinkt misschien betuttelend, maar zo voelde het niet. Hoe zuidelijker je komt, hoe gewoner het hebben van een beperking lijkt te zijn. Men besteed geen aandacht aan je beperking of het feit dat je anders bent, maar persoonlijke aandacht aan jou. Ik vermoed overigens dat de zuidelijke manier in Nederland misplaatst en betuttelend zou voelen het past niet bij ons denk ik, maar op vakantie voelde het oprecht en warm. Toch weet ik zeker dat ook hier, de meeste mensen helpen, want ik ervaar het dagelijks.