Thuis-kantoor

Sinds jaren werk ik geregeld thuis. Het begon met twee halve dagen, zodat ik er ’s middags kon zijn als de jongens vrij waren. Mijn laptop zette ik neer waar dat toevallig handig was. Aan de eettafel of letterlijk op schoot. Tijdens de lockdown werd thuiswerken structureel en verhuisde ik naar zolder. Een open ruimte waar ook werd gegamed en soms televisie gekeken. Bij mijn baanwissel besloot ik daarom een klein bureau in de woonkamer te zetten en daar te werken. Het voldeed prima. Wel was het onrustig als er ineens iemand thuiskwam of nog moest ontbijten, terwijl ik al in een online overleg zat. Van de zomer besloten we onze zolder te verbouwen, een van de jongens slaapt daar nu en zijn oude slaapkamer is nu mijn thuiskantoor. Pas nu ik deze eigen plek heb, ontdek ik hoe ik die miste. Niet meer melden dat je een online vergadering hebt of naar een stillere plek lopen om te bellen, maar gewoon ongestoord met de deur dicht aan de slag. Ook om rustig een blog te schrijven, muziek te luisteren of maken, is het heerlijk me in mijn eigen kamer terug te trekken. Die verbouwing was wel een dingetje. Overal werklui in je huis, spullen op plekken waar ze nooit staan, steigers voor de deur, lawaai en stof. Voor niemand fijn, maar als je niet ziet wat er allemaal gaande is in je huis, behoorlijk confronterend. Gelukkig regelde mijn man alles en had de aannemer eerder bij ons verbouwd. Meteen werd duidelijk dat ze gedacht hadden aan de blinde bewoner. Vragen als: waar staat de steiger het best, waar leggen we onze spullen handig neer, passeerden de revue. Ik vluchtte die weken zoveel mogelijk naar kantoor en volgde de vorderingen globaal. Het resultaat mag er zijn! Een prachtige bovenste verdieping van ons huis. En als bijvangst mijn eigen knusse thuiskantoor.