Eén van ons

De aanbieding van mijn nieuwe boek halverwege juni aan onze DG was een mooi moment. Ik overhandigde hem het eerste exemplaar van mijn tweede boek, omdat hij destijds meteen instemde met mijn vraag het voorwoord te schrijven. Daarnaast gaan veel blogs over mijn werk of over wat ik beleef tijdens mijn woon-werkverkeer.

Ik had ook een paar collega’s meegenomen en dus babbelden we ondertussen over van alles. Op mijn vraag iets van de legobouwwerken van onze DG te mogen bekijken (een uit de hand gelopen hobby vermoed ik, net als het schrijven van mijn blogs trouwens), zette hij een groot gebouw voor mijn neus. “Ik ben benieuwd of je dit herkent.” Het was een hoog gebouw met lagere zijvleugels. Ik had geen idee en riep dus het meest voor de hand liggende: “Is dit ons gebouw?” gelach van mijn collega’s was het antwoord. Nou het was dus vast iets heel anders. Op het moment dat mijn handen net de boompjes voor het gebouw omgooiden, stapte mijn directeur binnen met de woorden: “Hé Ellen ben je het Wittehuis aan het slopen?” en behoedde mij zo voor nog meer volstrekt verkeerde antwoorden.

Na de overhandiging van het boek zelf (zie foto) volgde een vraag voor mijn collega’s.

“Hoe is het nu voor jullie om een blinde collega te hebben, wat merk je daarvan?” Inderdaad ik zat erbij dus of de antwoorden helemaal objectief waren, laat ik in het midden. Toch was ik blij verrast met wat mijn collega’s als antwoord gaven.

Ten eerste moesten ze er over nadenken. Merkten ze er iets van? Ten tweede gaven ze vooral voorbeelden van randzaken: “Het is fijn als ik meeloop naar een vergaderzaal.” “Als we tussen de middag een rondje buiten lopen, haakt Ellen in bij een van ons.” “Als we een teamuitje hebben, is het handig iets te doen dat ook uitvoerbaar en leuk is voor Ellen.” Uiteraard kwam ook de ontoegankelijkheid van sommige pdf’s en systemen langs evenals de verbazing over mijn goede geheugen. Ik doe in vergaderingen veel uit mijn hoofd. Het is simpelweg minder inspannend om het te onthouden dan het op te zoeken of bij de hand te houden.

Tot slot de voor mij meest waardevolle opmerking: “Eigenlijk vergeet ik steeds dat Ellen niet ziet, daar merk ik in het werk namelijk niets van.”