Op mijn strepen staan

In een enorme stroom medereizigers loop ik het perron af. Het is dinsdag en veel mensen hebben hun kantoor-dag net als ik. Met mijn stok volg ik de geleidelijn die aan het eind van het perron een bocht van 90 graden maakt. Altijd even inhouden, want de meeste mensen lopen hier rechtdoor of nemen de bocht wat ruimer. Ze hebben totaal geen oog voor de route van de geleidelijn.

Na nog een bocht van 90 graden en een stukje perron hoor ik de poortjes piepen. Op gevoel sla ik rechtsaf, want hier loopt geen geleidelijn en voeg me in de rij mensen die wil uitchecken. Na de poortjes loop ik op de gok rechtdoor tot ik met mijn stok de geleidelijn weer kruis. Ook hier is het opletten. De lijn loop naar een uitgang toe, maar er zijn hier een heleboel uitgangen naast elkaar en iedereen neemt zonder om zich heen te kijken de kortste weg naar buiten.

Eenmaal buiten maakt de geleidelijn een gekke slinger om een paal heen. Ik steek twee trambanen en het fietspad over. In feite moet ik rechtdoor, maar de geleidelijn ligt op dit stuk links van de weg. Ik volg daarom de lijn die de oversteek markeert. Op dit punt loop ik haaks op de richting die de meeste mensen volgen en ik hoor fietsers remmen die mij niet hadden verwacht of gezien.

Eigenlijk kan ik vrijwel de hele route van station naar het ministerie waar ik werk een geleidelijn volgen. Zonder zou ik het ook vinden, maar dit geeft houvast en ik weet zeker dat ik goed loop. Natuurlijk zijn alle bochten in de lijn haaks. Bij elke bocht schrikken mensen op van mijn koerswijziging. Ook staan er auto’s, fietsen en mensen op de geleidelijn. ’s Morgens valt dat vaak mee, maar op mijn terugweg moet ik echt geconcentreerd lopen. Het vervelends zijn de scooters of fietsen die net naast de geleidelijn staan. Je loopt dan met je arm of als het stuur breed is met je lijf er vol tegenaan.

Ondanks dat geleidelijnen op veel plaatsen liggen, vermoed ik dat veel mensen de functie ervan niet goed kennen. Je weet wel die witte strepen of noppentegels. Ze liggen bij oversteekplaatsen, bij bushaltes en op stations.

Als ik in de ochtend over deze geleidelijn een stukje het perron over loop om op een gunstige plek in de trein te stappen, raak ik heel wat voeten of tassen. Mensen staan daar gewoon op, zich van geen kwaad bewust, turend op hun telefoon.  Meestal zien ze mij niet aankomen. Ik ken mede-taststokgebruikers die vol doorlopen en een botsing forceren. Ik houd me in en laveer er omheen. Wel blijft het best irritant. Ze staan op “mijn strepen”.