ShopperenEen combinatie van shoppen, mopperen en schipperen. Waarom dat? Dat zal ik uitleggen.

Een combinatie van shoppen, mopperen en schipperen. Waarom dat? Dat zal ik uitleggen. Winkelen is zeker niet mijn favoriete bezigheid. Even lekker rond kijken wat er allemaal in de winkels hangt en misschien iets bruikbaars spotten, niet echt mijn ding. Doelgericht iets gaan kopen dat dan weer wel. Als dat zonder al te veel hulp van anderen lukt, geeft dat mij nog steeds een kick. Vroeger, toen ik voor het eerst alleen op kamers woonde in mijn studententijd, investeerde ik heel wat uurtjes in het zelfstandig bemachtigen van wat ik nodig had. Even naar de supermarkt was daar lastig en de online boodschappen service bestond nog niet. Dan ontdek je dat de drogist ook WC-papier verkoopt en in mijn geval de slager kaas, de kaartenwinkel ook chips en frisdrank. Tegenwoordig woon ik vlakbij een supermarkt waar ik geholpen word, doe ik de boodschappen online of doet mijn man het. Voor andere shop-zaken, zoals kleding of kadootjes ga ik vaak alleen op pad. Sinds de kinderen er zijn, zijn die daar natuurlijk vaak bij. Toen ze klein waren, veranderde er eigenlijk niks. Maar inmiddels worden ook zij zelfstandig, weten wat ze willen en kennen de weg naar en in menig winkel beter dan ik. Vooral dat laatste zorgt voor een nieuw dilemma. In hoeverre mag ik gebruikmaken van mijn kids? Kan ik vertrouwen op wat zij ervan vinden? Mag ik ze belasten met zoeken? Hier komen we in het grijze gebied. Natuurlijk ook ziende ouders sturen hun kinderen om een boodschap. Laten de kinderen zelf op pad gaan voor het kopen van een kadootje voor een vriendje. Hooguit doen onze kinderen dat eerder zelfstandig of moeten ze iets meer informatie verzamelen. Als mijn man naar de supermarkkt gaat, wil onze jongste graag mee om te helpen. Hij is echt super snel in het vinden van de goede producten en weet precies welke soort wij thuis altijd hebben. Ook als ik zijn supermarkt slimheid benut als we met zijn tweetjes zijn, komt het geen moment bij me op dat ik hem daar niet voor zou mogen vragen. Hij heeft er echt lol in. Vaak stem ik op zo’n moment in met het kopen van iets dat hij erg lekker vindt. Voor wat hoort wat zulen we maar zeggen. Een paar weken geleden was hij mee toen ik kleding aan het passen was. Geen eerlijkere kledingadviseur dan je eigen kind, ontdekte ik. De verkoopsters keken met verbazing en bewondering toe. Hij vond het heerlijk. En ik geniet van elk compliment over mijn zomerjurkjes die ik toen kocht meer dan andrs. Afgelopen weekend gingen we samen naar de stad, omdat hij een kadootje voor zijn grote broer wilde kopen. Het ging om een telefoonhoesje. Dit bleek een aardige zoektocht. Ten eerste naar de goede winkeltjes, waar ook ik nog nooit geweest was. Ten tweede was een standaard zwart hoesje natuurlijk niet wat de jarige wilde hebben. Vol goede moet stapten we uit de bus. Mijn man had verteld waar we de winkeltjes ongeveer konden vinden. Voor de precieze locatie was ik afhankelijk van de ogen van mijn zoon. Het eerste winkeltje vonden we snel, maar die hadden niet wat we zochten. De tweede winkel was moeilijk vindbaar. Maar vonden we uiteindelijk toch. Ook hier niet wat we zochten. Dus vroeg ik het personeel waar we nog meer konden zoeken. De straat die ze noemden, wist ik te vinden. Daarna zocht mijn zoon de etalages af. Helaas ook hier geen leuk hoesje. Na een stuk of vijf winkeltjes waren we er wel klaar mee. Op naar de speelgoedwinkel voor een alternatief. Dat lukte wel. Mijn uitleg over naar welke bushalte we zouden lopen, kwam schijnbaar niet helemaal goed over. Opeens hoorde ik het draaiorgel weer dat we eerder een paar keer gepasseerd waren. “Gaan we niet verkeerd?” vroeg ik. Het antwoord was een hoop gemopper over die irritante blinde moeder die niet meteen door had gehad dat hij verkeerd was gelopen. Hij snapte er niks meer van en geloofde niet dat de weg die we nu namen de goede was. Gelukkig wist ik 100% zeker dat we goed liepen. Maar er knaagde wel iets. Had ik hem overschat? Overbelast? Vanzelfsprekend aangenomen dat hij wist waar we heen moesten? Had ik te veel vertrouwd op zijn ogen zonder zelf op te letten? Nee mijn kinderen zijn niet mijn ogen! Maar als ik daar helemaal geen beroep op doe, vinden ze dat vervelend. Te veel vragen ook. Het blijft dus schipperen. Of in dit geval shopperen vrees ik.