Toegankelijkheid of onnadenkendheid?

Het is een mooi woord en volgens mij is niemand tegen het toegankelijker maken van onze samenleving. Alleen realiseren we ons meestal niet wat dat dan allemaal betekent. Daarom een kleine inkijk in een gemiddelde werkdag van mij, waarop ik nogal wat aspecten van ontoegankelijkheid of zal ik onnadenkendheid zeggen, tegen kom. Rolstoel toegankelijk, die kennen we wel, maar dat toegankelijkheid verder gaat dan het weghalen van drempels en kunnen omzeilen van trappen, zover komen de meesten dan weer niet. Wat het lastig maakt, is dat ook mensen met een beperking niet allemaal over een kam geschoren willen worden. Zo heeft de architect van station Bilthoven (waar ik uitstap om naar mijn werk te gaan) bijvoorbeeld een heel mooi uitziende, schuine trap ontworpen. Voor niemand echt een aanrader om gedachteloos overheen te lopen overigens. De blinde geleidelijn loopt, jawel, naar de lift. Ik mankeer nog altijd niks aan mijn benen en wil dus gewoon over deze trap. Inmiddels weet ik hoe die loopt of liever niet loopt en kom ik heel huids beneden, maar kan soms niet vinden waar hij begint. Op ons terrein staan veel gebouwen. Het is altijd best een tour om de route van het ene naar het andere gebouw te volgen. Ook hier ken ik mijn weg, gebruikmakend van kleine herkenningspunten in zo'n route. Je moet dan denken aan een schuinlopende stoeprand, een paaltje of de echovan een gebouw. Nu zijn er door onze nieuwe terrein eigenaar nogal wat wijzigingen aangebracht die de toegankelijkheid en herkenbaarheid niet vergemakkelijken. Zo is de aflopende stoeprand waar ik rechtsaf moet om goed bij de deur van het gebouw te komen waarin ik werk weggehaald, zijn er op meerdere plekken plantenbakken in de looplijn naar deuren geplaatst en staan er enkel-hoge paaltjes op de rand van de stoep. De eerste twee veranderingen om te voorkomen dat er fietsers langs deze route rijden, de laatste zodat auto's niet de stoep op rijden. Ik vind mijn weg evengoed wel, maar kan niet ontkennen al meerdere keren bijna in de plantenbak te zijn beland of gestruikeld. Ik denk dat we hier te maken hebben met een typisch gevalletje van "onnadenkendheid". Eentje die nog wat abstracter is, is die van de digitale toegankelijkheid. Er wordt altijd wat lacherig gedaan over de webrichtlijnen en het groene mannetje, maar ze helpen echt. Intern gelden deze strakke richtlijnen helaas niet. Omdat voorkomen beter is dan genezen en ik dit uit de praktijk ondertussen weet, besloot ik contact te zoeken met ons projectteam dat werkt aan een nieuw document management systeem, waarop we uiteindelijk allemaal over moeten. . . Vorige week testte ik dus de digitale toegankelijkheid van de pilot omgeving. Helaas, een geheel muisgestuurde omgeving waarin ik met mijn brailleleesregel heel snel verdwaalde en niet verder kwam. Ook hier dus een luid signaal afgegeven ook de toegankelijkheid mee te nemen. Toen ik na mijn werkdag online boodschappen wilde bestellen via de app van Albert Heijn, bleek ook deze vernieuwd en ontoegankelijk geworden te zijn. Toegankelijkheid gaat dus verder dan het omzeilen van trappen en vraagt om nadenkendheid. Ookal is het maar voor die paar mensen die net even anders zijn. Uiteindelijk wordt het er voor iedereen meestal beter van als je verder denkt dan je eigen situatie.