Schoolplein-blues

Al bijna 8 jaar sta ik een paar keer per week op het schoolplein bij de basisschool van mijn kinderen. Zeker in het begin een puzzel om te weten waar je het beste vindbaar bent. Onze school heeft drie uitgangen (verdeeld over 2 gebouwen) en afhankelijk van de groep waarin ze zitten, komen ze uit een van de deuren tevoorschijn. Aan het begin van elk schooljaar spreken we een plek af en daar houd ik me zoveel mogelijk aan. Op dit moment moet ik zo’n beetje twee derde van het plein over om op de afgesproken plek te komen. Wat zoveel betekent als laveren tussen pratende groepjes ouders, spelende kindren omzeilen en zorgen dat ik klimrek en zandbak ontwijk. Ik ga zo staan dat ik in beeld sta voor de naar buiten lopende kinderen. Een keer gepositioneerd, volgt mijn schoolplein-blues. In de eerste jaren deed ik heel veel moeite sociale contacten met andere ouders op te bouwen. Dat lukte best goed. Gevolg is dat ik ouders uit de klas van mijn oudste goed ken en aan stem kan herkennen en ze eventueel ook zelf kan opzoeken. Als ze aan het praten zijn dan natuurlijk. Omdat de kinderen ouder zijn, gaan veel kinderen zelfstandig naar huis. Het valt me op dat veel van de voor mij minder bekende ouders het moeilijk lijken te vinden mij zomaar aan te spreken. Iedere keer als ik daar sta, vraag ik me af of het de moeite is zelf het initiatief te nemen. Eerlijk gezegd heb ik daar niet altijd zin in. Ik mis de lichaamstaal en heb soms het idee dat ik een gesprek onderbreek. Echt druk maak ik me er niet meer over. Het is wat het is. Vorige week kwam een van de vaste bekenden naar me toe en zei: “tjonge ze laten je wel staan he, iedereen kruipt bij elkaar en loopt je zo voorbij.” Ik schrok best van deze waarneming. Al kan dat heel goed zijn perspectief zijn geweest. Thuis deelde ik mijn ervaring met mijn man. Zijn antwoord was ontnuchterend en deed me schaterlachen. “Dacht je nou echt dat ik iedere keer op het schoolplein sociaal sta te doen? Ik sta vaak net zo alleen als jij.” Ok, er zijn dus twee varianten, ouders die in hun eentje staan te wachten, voor mij geluidloos en die zijn er voor mij dus gewoon niet. En ouders die druk babbelend bij elkaar kruipen. Ach ja, eigenlijk hoor ik tot de tweede groep. Dus heb je zin in een praatje, kom naar me toe en spreek me aan! Dan maken we een meerstemmige schoolplein-blues, want die klinkt beter.