Maastricht zonder zicht

Het station uit lopen en gelijk weer weten waar je bent. Kinderkopjes onder je voeten, de zachte G die je oren streelt en de geur van vers gebakken vlaai. Zo’n 20 jaar geleden liep ik hier wekelijks. Rugzak met zware laptop en schone was mee, op weg naar mijn studentenkamer. Nu zoveel jaar later loop ik hier met een goede, eveneens blinde vriendin en begint onze vakantie midweek Maastricht. Het idee ontstond toen ik deze zomervakantie met mijn gezin hier liep. ‘Mama, wat kijk je blij’ zei mijn zoon. Ik antwoordde dat ik het geweldig vond weer eens echt te weten waar ik liep. Liever nog had ik hier alleen rond gestruind. Deze wens sprak ik uit en zo kwam het dat we nu gewapend met stok en GPS het avontuur tegemoet liepen. De voorpret was al geweldig geweest. Via allerlei sociale netwerken hadden we vrijwilligers gevonden die dagdelen met ons mee zouden gaan. Onze eerste activiteit begon gelijk. Samen met een stadsgids van het Gilde en een student bekeken we de binnenstad. Zelfs een 3D geprinte maquette van de St. Servaas ontbrak niet. Na van alles over de geschiedenis van de stad te hhebben gehoord, belanden we op een verwarmd terras. na een hapje was het tijd om per bus naar ons logeeradres te gaan. Uitstappen in een onbekende wijk en met de navigatie gewoon voor de goede deur terecht komen. Wat een vrijheidsgevoel geeft dat. Ik zal hier niet ons hele programma beschrijven. Van een tocht door de NATO-grotten tot een vlaaienproef wandeling. Eten bij oude bekenden en samen met stok zwerven door de binnenstad. Het was geweldig. Ook het kind in ons werd aangesproken toen we in een boom klommen op de hei. Steeds opnieuw ontmoetten we nieuwe, leuke mensen. Iedere ochtend bleek het terug vinden van de bushalte een uitdaging. Het leek wel of dat ding speciaal voor ons verplaatst werd. Maar elke dag kwamen we veilig waar we zijn wilden. Genieten met een hele grote zachte G!