toen digitaal nog taal was

Ik ben verknocht aan mijn iPhone. Er zitten zoveel apps op die voor mij de wereld om mij heen kleur geven. Letterlijk soms, als ik de kleurendetector op een shirtje richt om zeker te weten dat ik het goede uit mijn kast haal. Of als mijn GPS me vertelt dat ik bij de volgende straat rechts moet. Wanneer ik lees dat mijn trein vertraagd is of de sinaasappels in de bonus zijn deze week. Als het digitaal is, kan ik het lezen. Wanneer ik een poging doe mijn kinderen van hun schermpjes los te rukken, wordt alles wat ik zeg natuurlijk direct tegen me gebruikt. Het is een voorrecht om als blinde in deze tijd te leven. Mogelijkheden te over. Mijn leven ziet er net zo uit als van mijn ziende leeftijdsgenoten. Een leuke baan, goede opleiding, een warm thuis en overvol gezinsleven. Toch lijkt het wel of alles steeds sneller, visuëler en ontoegankelijker wordt. Alsof de digitale revolutie die mij zoveel heeft gebracht, zijn grenzen nadert. In de whatsapp een screenshot van het wedstrijd schema van hockey. Tja, mijn telefoon zegt alleen "foto". Ik heb geen idee hoe laat er waar gespeeld moet worden. Of de vragenlijst die je voor een opdracht in je werk moet invullen. Ik log in, vul de eerste velden in en stuit dan op een vraag die ik niet in kan vullen zonder muis. Een offerte helemaal opgemaakt in kolommen en met leuke kleurtjes, ik krijg hem niet gelezen. Een infografic, waar iedereen dol enthousiast van wordt. Je kan in een "oogopslag" zien hoe het zit. Of dat instructiefilmpje, zonder geluid, het touchscreen zonder spraak. Alles moet er tegenwoordig "mooi uit zien". Bij elk stukje dat je schrijft een leuke foto, foto's worden gemaakt van de beschreven flappen tijdens een bijeenkomst en slechts als jpg rond gestuurd. De nieuwste hype bij ons is werken met mentimeter of iets dergelijks. Stemmen of antwoord geven via je smartphone. Op zich heel leuk en soms ook met mijn telefoon uitvoerbaar. Maar dan wordt er gelijk een quiz element ingefietst. Degene die het snelst, goed antwoord, krijgt de meeste punten. En tja, daar haak ik af. Voor ik de eerste vraag goed en wel gelezen heb, zijn we al vijf vragen verder. Steeds vaker merk ik dat ik de huidige digi-taal niet spreek of in elk geval niet kan lezen. Digitaal is geen taal meer, maar digibeeld. Ik word er digilectisch van. Niet woordblind maar beeldblind. (ik schreef deze blog voor ons intranet. Aanleiding het meermaals vastlopen tijdens mijn werk deze week op dit soort drempels.)