Huiswerk maken

Na een lange dag werken, steek ik mijn sleutel in het slot van de voordeur. Mijnoudste zoon is al thuis. "Mam!" klinkt het onmiddellijk, "Je moet me nu komen helpen!" Hij zit boven achter zijn bureau. Een nieuwe situatie voor ons beiden. Dit schooljaar is hij begonnenop de middelbare school. "Mag ik eerst even mijn jas uit doen?" vraag ik lachend. "Nee eigenlijk niet, je moet meteen komen helpen." lacht hij. Enige tijd later zitten we samen achter zijn bureau. Omdat ik niet mee kan lezen in zijn boek, leest hij me voor. Een goede oefening want lezen is niet zijn sterkste vaardigheid. De eerste weken gaat het vooral om snappen hoe de diverse lesmethoden in elkaar zitten. Dus veel geblader in inhoudsopgaven, werkboeken en theorieboeken. En o, wat is dat frustrerend als je hem net iets hebt horen voorlezen en hij kan het niet terug vinden. Wat zou ik graag over zijn schouder mee kijken en aanwijzen waar het staat. Het is veel tegelijk! Veel vakken, veel stof die eerder nog nooit is langs gekomen. Ook voor mij zitten er nieuwe vakken bij. Wat te denken van creative science, over materialen, ontwerp en productontwikkeling. Gelukkig passeert er veel dat in mijn tijd al tot de lesstof behoorde. Ik overhoor franse woordjes, stel vragen over de tijd waarin we als jager-verzamelaar leefden en we vermaken ons met wiskunde. Ja echt vermaken…. Wat leuk te zien dat het plezier in de logica van dit vak zijn overgeërfd. Het vele lezen, wordt wel echt een aandachtspunt. We besluiten teksten te gaan samenvatten. Na iedere voorgelezen alinea proberen we de hoofdlijn in 1 zin op papier te krijgen. In het begin ben ik meestal degene die verzint wat er in de samenvatting moet komen te staan. We zijn lekker op dreef en ik dicteer hem vast de volgende zin. “hé mam hoe wit je nou dat de tekst zo verder zou gaan?” In mijn enthousiasme was ik al een alinea verder dan hij had gelezen. Gewoon de logica van het boek volgen. “Doe jij dat vaak ofzo samenvattingen maken?” vraagt hij verbaasd. Als de samenvatting klaar is, stel ik hem wat vragen over het gelezen hoofdstuk. Een van mijn vragen luidt: Wat zijn de stappen uit het ontwerpproces. “Je gaat mij toch niet vertellen dat jij die weet nadat ik het een keer heb voorgelezen?” klinkt het uitdagend. “Jij ben tniet goed wijs mam” Ik aanvaard de challenge en noem ze op. Gelukkig ben ook ik er een vergeten. “Hoe kan jij dat?” klinkt het nu ongelovig. Over deze vraag moet ik even nadenken. Ik denk dat het een vaak noodgedwongen, aangeleerde vaardigheid is. Even terugzoeken in een brailleboek is lastig. Iemand drie keer de menukaart voor laten lezen, ook niet zo handig. Even gauw iets opschrijven, niet voor mij weggelegd. Dus ja, onthouden is verre weg het snelst en makkelijkst. Oefening baart kunst zal ik maar zeggen. En nu maar hopen dat de lessstof op deze manier voor mij een beetje te volgen blijft.