Als je handen je ogen zijn

Die ontwijkende blik, dat gezicht dat boekdelen spreekt of liefde op het eerste gezicht, het kan, ook zonder te kijken. Hoe dan? Hoor ik je denken. Tja, hoe leg ik dat eens uit…. dat is nog niet zo makkelijk. Uit eigen ervaring weet ik ook zeker dat het lang niet altijd lukt. Het zit hem in de energie, de spanning, in wat je voelt. Wat een gezweef denk je nu misschien. Wie mij een beetje kent, weet dat ik weinig heb met zweverij. Hoe gaat het dan? Het heeft iets te maken met afstemmen, je openstellen voor prikkels, luisteren tussen de regels door. Wat helpt is je proberen te verplaatsen in de ander, niet alleen luisteren naar wat iemand zegt, maar net zoveel naar hoe iemand het zegt. Aandacht hebben voor hoe en of iemand beweegt, voelen wat er gebeurt als er niet gepraat wordt en er zelf helemaal zijn. Net een cursus mindfulness. Iets anders dat werkt, is benoemen wat je waarneemt. Zo kan je even checken of je goed zit. Maar hoe zit het omgekeerd? Wat zien mensen aan mij? Treft die blik die bedoeld was om te doden zijn doel? Wordt die stralende glimlach beantwoord door die supergave man? En als dat zo is wat dan? Hoe gaat die interactie verder? Hoe groot moet het gebaar of de mimiek zijn om te worden opgemerkt? En waarom kan de één je lezen en lijkt de ander stoïcijns? Soms speel ik ermee, probeer uit of ik word gezien. Soms merkt iemand iets op aan mij dat ik liever verborgen had gehouden. Volgens mij heeft het opmerken van dit soort zaken niet zoveel te maken met kijken, maar vooral met waarnemen. Dat is precies de reden waarom ik het ook kan. Ingewikkelder wordt het als ik een vervolg wil geven aan dit nonverbale contact. De makkelijkste manier is over schakelen naar het verbale. In gesprek gaan, het beestje bij de naam noemen, contact houden. Vaak valt het me op dat overschakelen naar het verbale aan kracht verliest, in vergelijking met het nonverbale contact. Wat rest is het inzetten van “mijn ogen” aanraken dus. En dan kom ik op glad ijs. Ten eerste kan ik niet zien waar ik mijn hand het best kan neerleggen. Voor ik het weet, raak ik een deel van het lijf waar je iemand helemaal niet wil of mag raken. En dan wordt het zomaar Me too. Vaker nog mist mijn hand compleet doel omdat iemand net weg stapt, omdraait of alweer met zijn aandacht elders is. Ten tweede weet ik gewoon nooit wat mag. Aan de ene kant is het volslagen logisch dat juist ik het van het aanraken moet hebben, maar omdat ik het berekent en doelbewust moet doen, mist het de lichtheid van die veel betekenende blik. Kortom ik oefen gewoon nog even verder. Is kijken of ik je kan “raken!”